Η Τουρκία εκρήγνυται…

Η Τουρκία, η χώρα πρότυπο του ΔΝΤ, με μισθό κάτω από 300 ευρώ (παρά το επίσημο 400), με χιλιάδες γυναίκες να δολοφονούνται για “λόγους τιμής” (αύξηση 1400% τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτός είναι ο “εκσυγχρονισμός”), με την ασύλληπτη ακόμη για τα ελληνικά δεδομένα καταστολή ενάντια σε κάθε είδους αριστερά και γενικότερα πολιτική αντίδραση, επιτέλους ξεσπάει… Το γεγονός ότι η διαμαρτυρία ξεκίνησε από τη διεκδίκηση ελεύθερου δημόσιου χώρου δεν είναι τυχαίο.

Συνδέεται με την ολοένα και μεγαλύτερη ταύτιση της κοινωνικής αναπαραγωγής με την καταστολή, με την αδυναμία διεκδίκησης μέσα στους χώρους εργασίας κτλ (όπως έγραψε κάποια στο twitter: Δεν πρόκειται μόνο για το πάρκο, είμαστε στο δρόμο για το νόμο για τις εκτρώσεις, για την απαγόρευση του ποτού, για τη φτώχεια και για τη σκατά-ζωή που ζούμε…). Ο κοινωνικό-πολιτικός χαρακτήρας του ξεσπάσματος είναι αντίστοιχος με αυτόν των κινημάτων Αγανακτισμένων, το (μη-)αίτημα για περισσότερη δημοκρατία και “ελευθερία” είναι αυτό που εκφράζει τα πλήθη που συρρέουν:

“Μετά από μια σειρά ειρηνικών διαδηλώσεων για την υπεράσπιση ενός δημόσιου χώρου αναψυχής στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης που έχει αποφασιστεί να κατεδαφιστεί με σκοπό την κατασκευή ενός εμπορικού κέντρου, η Τουρκική αστυνομία επιτέθηκε βίαια τους διαδηλωτές με δακρυγόνα και αντλίες νερού σημαδεύοντας απευθείας στα πρόσωπα και τα σώματα των διαδηλωτών. Δεκάδες διαδηλωτές διακομίστηκαν στο νοσοκομείο και η πρόσβαση στο πάρκο αποκλείστηκε χωρίς καμία νομική βάση. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, που ελέγχονται άμεσα από την κυβέρνηση ή έχουν επιχειρηματικούς και πολιτικούς δεσμούς με αυτή, να αρνούνται να καλύψουν τα περιστατικά αυτά. Πρακτορεία τύπου μπλοκάρουν τη ροή πληροφοριών.

Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα ώστε ο κόσμος να μάθει για το αστυνομικό κράτος καταστολής που δημιουργήθηκε από το AKP του Ταγίπ Ερντογάν, το οποίο συχνά θεωρείται ως πρότυπο για άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής. Τουρκική δημοκρατία και ο λαός της αναμένει τη βοήθειά σας. Σας ευχαριστούμε!”

Αυτά τα κινήματα βρίσκονται πλέον σε μια διαλεκτική σχέση με τα κινήματα ταραχών που συμβαίνουν παράλληλα αλλά επίσης οι ταραχές εισβάλλουν αναγκαστικά στα ίδια αυτά κινήματα γιατί το κράτος δεν τους δίνει κανένα περιθώριο “ειρηνικής ύπαρξης” (για μια ανάλυση σχετικά με αυτή τη διαλεκτική δες: Η μεταβατική περίοδος της κρίσης, η εποχή των ταραχών: Update Σεπτέμβριος 2011)

Αρκετές χιλιάδες ανθρώπων βρίσκονται στους δρόμους και τις πλατείες στα κέντρα των πόλεων καθώς πέρα από την Κωνσταντινούπολη συγκεντρώσεις γίνονται και στην Άγκυρα (όπου έγιναν και συγκρούσεις), την Ιζμίρ, τα Άδανα την Μπούρσα…

Η καταστολή είναι αντίστοιχη της φήμης του τουρκικού κράτους, όπως άλλωστε αντίστοιχη είναι και αυτή του ελληνικού κράτους το οποίο συνεργάστηκε εχθές άψογα με το τουρκικό για την απαγωγή του Μπουλούτ Γιαιλά.

Πέρα από μια κοπέλα που χαροπαλεύει, υπάρχουν πληροφορίες για τουλάχιστον  ένα νεκρό αλλά συνεχώς ανεβαίνουν πληροφορίες και για άλλους στα social media  οι οποίες θα φανεί σύντομα πόση βάση έχουν. Τα ελικόπτερα ψεκάζουν τους διαδηλωτές από ψηλά, οι μπάτσοι έχουν αρχίσει να ρίχνουν πλαστικές σφαίρες, ολοένα και περισσότερος κόσμος κατεβαίνει στην Ταξίμ.

Η βαρβαρότητα της καταστολής (πολλοί αναφέρουν ότι είναι αντίστοιχη της δεκαετίας του 1970) είναι σαφές ότι δεν είναι τόσο μεγάλη γιατί πρέπει να χτιστεί ένα mall,  αλλά γιατί πρέπει να δοθεί το μήνυμα στη Διεθνή του κεφαλαίου ότι στην Τουρκία δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί το υψηλό ποσοστό εκμετάλλευσης όπως αμφισβητείται για παράδειγμα στην Αίγυπτο, ότι δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί αυτή η διάρθρωση του ισλαμικού νεοφιλελευθερισμού που ως τώρα δούλευε περίφημα… Από την άλλη πλευρά όπως και στην Αίγυπτο, οι φανατικοί οπαδοί της Μπεσίκτας και της Γαλατά εμφανίζονται ενωμένοι ενάντια στην αστυνομία…Τα media οι βασικοί πλέον ιδεολογικοί μηχανισμοί κάθε κράτους δεν αναφέρουν το παραμικρό για τα γεγονότα παρά το γεγονός ότι ολόκληρος ο πλανήτης έχει “πάρει μυρωδιά” τι συμβαίνει:

Διαδήλωση αλληλεγγύης έγινε στη Γερμανία και στην Τυνησία. Για αύριο προετοιμάζεται διαδήλωση αλληλεγγύης στο γνωστό Zucotti park στη Νέα Υόρκη…

Νεώτερες πληροφορίες μιλάνε για 4 νεκρούς και 118 τραυματίες. Οι συγκρούσεις δεν έχουν σταματήσει ακόμα.

πηγή

Το Ισραήλ και το Μεξικό ανταλλάσσουν σημειώσεις στο πώς να παραβιάζουν δικαιώματα

 

Των Jimmy Johnson και Linda Quiquivix [Μετάφραση άρθρου της Electronic Intifada]

Νωρίτερα φέτος, ο Χόρχε Λουίς Γιαβέν Αμπάρκα, νεοδιορισθείς γραμματέας δημόσιας ασφάλειας στην Τσιάπας, ανακοίνωσε ότι είχαν λάβει χώρα συζητήσεις μεταξύ του γραφείου του και του ισραηλινού υπουργείου εξωτερικών. Οι δύο χώρες συζήτησαν για συντονισμό σε επίπεδο αστυνομίας, φυλακών και αποτελεσματικής χρήσης της τεχνολογίας.[1]

Η Τσιάπας είναι η περιοχή των Ζαπατίστας (Ζαπατιστικός Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης – EZLN), ένα κίνημα απελευθέρωσης κατά κύριο λόγο ιθαγενών Μάγιας, που έχει λάβει παγκόσμια υποστήριξη από τα κάτω, από τότε που εξεγέρθηκε εναντίον της μεξικανικής κυβέρνησης το 1994. Οι Ζαπατίστας πήραν πίσω μεγάλες εκτάσεις γης, στις οποίες από τότε οικοδόμησαν κοοπερατίβες για τα μέσα διαβίωσης, αυτόνομα σχολεία, κολλεκτιβοποιημένες κλινικές και άλλες δομές δημοκρατικής κοινότητας.

Στα είκοσι χρόνια από την εξέγερση, η μεξικανική κυβέρνηση δε σταμάτησε τα προγράμματα εναντίον του αντάρτικου στην Τσιάπας. Όταν ο Llaven Abarca ανακοινώθηκε ως επικεφαλής για την ασφάλεια, το Δεκέμβρη, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εξέφρασαν ανησυχίες ότι θα κλιμακωνόταν η βία, επισημαίνοντας το ιστορικό του για αυθαίρετες κρατήσεις, χρήση δημόσιας βίας, προληπτικές κρατήσεις, απειλές θανάτου και βασανιστήρια. [2]

Οι πρόσφατες επαφές του με ισραηλινό προσωπικό, «αποσκοπούσαν στην ανταλλαγή εμπειριών», ισχυρίστηκε εύστοχα ο Αμπάρκα. Αυτή είναι ίσως η πρώτη φορά που η μεξικανική κυβέρνηση έχει μιλήσει δημόσια για στρατιωτική συνεργασία με τους Ισραηλινούς στην Τσιάπας. Παρόλα αυτά η συμφωνία είναι μόνο η τελευταία στην μακρά ιστορία στρατιωτικών εξαγωγών του Ισραήλ στην περιοχή, μια βιομηχανία γεννημένη από τις εμπειρίες κατάκτησης και ειρήνευσης [ΣτΜ ο όρος είναι του άρθρου] της Παλαιστίνης.

Η πώληση όπλων κλιμακώνεται

Οι πρώτες σιωνιστικές μιλίτσιες (Bar Giora και HaShomer) σχηματίστηκαν για την προώθηση του εποικισμού της παλαιστινιακής γης. Άλλη μια σιωνιστική μιλίτσια, η Χαγκάνα – ο πρόδρομος του ισραηλινού στρατού και διάδοχος της HaShomer – άρχισαν τις εισαγωγές και την παραγωγή όπλων το 1920.

Οι ισραηλινές επιχειρήσεις άρχισαν να εξάγουν όπλα τη δεκαετία του 1950 στη Λατινική Αμερική, συμπεριλαμβανομένης της Νικαράγουας και της Δομινικανής Δημοκρατίας, [που βρίσκονταν] κάτω από τις δικτατορίες του Σομόσα και του Τρουχίγιο. Η μαζική κυβερνητική επένδυση στη βιομηχανία σημειώθηκε μετά τον πόλεμο του 1967 και το επακόλουθο εμπάργκο όπλων από τη Γαλλία. Ισραηλινά όπλα, αστυνομία, στρατιωτική εκπαίδευση και εξοπλισμός έχουν τώρα σταλεί σε τουλάχιστον 140 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γουατεμάλας στη δεκαετία του 1980 [που βρισκόταν] κάτω από τη δικτατορία του Εφραϊν Ρίος Μοντ, – του πρώην δικτάτορα που πρόσφατα καταδικάστηκε για γενοκτονία εναντίον των Μάγιας. [3]

Το Μεξικό άρχισε να λαμβάνει ισραηλινό οπλισμό το 1973, με την πώληση πέντε αεροσκαφών Arava από την Ισραηλινή Αεροδιαστημική Βιομηχανία (Israel Aerospace Industries). Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και του 1980, περιστασιακές εξαγωγές συνεχίστηκαν στη χώρα, με τη μορφή μικρών όπλων, όλμων και ηλεκτρονικών φραχτών. Οι πωλήσεις κλιμακώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, σύμφωνα με έρευνα που αναλάβαμε.

Το 2003, το Μεξικό αγόρασε ελικόπτερα που παλαιότερα ανήκαν στον ισραηλινό στρατό και πυραύλους Gabriel της Ισραηλινής Αεροδιαστημικής Βιομηχανίας. Άλλη μια ισραηλινή εταιρία ασφαλείας, η Magal Security Systems, έλαβε ένα από τα πολλά συμβόλαια για συστήματα επιτήρησης «για την προστασία ευαίσθητων εγκαταστάσεων στο Μεξικό», την ίδια χρονιά, μετέδωσε η Jerusalem Post.

Το 2004, τα Ισραηλινά Ναυπηγεία, πούλησαν πυραυλακάτους και αργότερα, τόσο η Aeronautics Defense Systems όσο και η Elbit Systems κέρδισαν συμβόλαια από την ομοσπονδιακή αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις για μη επανδρωμένα αεροσκάφη για συνοριακή και εσωτερική επιτήρηση. [4]

Η Verint Systems, μια επιχείρηση τεχνολογίας που ιδρύθηκε από ισραηλινό πρώην στρατιωτικό προσωπικό, έχει κερδίσει πολλά συμβόλαια υπό τη χορηγία των ΗΠΑ, από το 2006, για μαζικές υποκλοπές μεξικανικών τηλεπικοινωνιών, σύμφωνα με το Jane’s Defence Weekly.

Εκπαίδευση από το Ισραήλ

Σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών [των ΗΠΑ, της DIA], που αποκτήθηκαν μέσω αίτησης για την ελευθερία της πληροφόρησης, ισραηλινό προσωπικό είχε σταλεί διακριτικά στην Τσιάπας ως απάντηση στην ζαπατιστική εξέγερση του 1994, με σκοπό «την παροχή εκπαίδευσης στον Μεξικανικό στρατό και τις αστυνομικές δυνάμεις».

Η μεξικανική κυβέρνηση έκανε χρήση επίσης των αεροσκαφών Arava, για να παραταχθεί η Αερομεταφερόμενη Ομάδα Ειδικών Δυνάμεων (Grupo Aeromóvil de Fuerzas Especiales, ή GAFE). Τα κομάντο της GAFE είχαν τα ίδια εκπαιδευθεί από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. [5] Πολλοί αργότερα θα λιποτακτούσαν από την GAFE και θα συνέχιζαν φτιάχνοντας τους «Σέτας» (“Los Zetas,”), που είναι σήμερα το πιο παντοδύναμο και βίαιο καρτέλ. [6]

Το Μεξικό είχε αιφνιδιαστεί από τους Ζαπατίστας που είχαν εξεγερθεί την ημέρα που τέθηκε σε ισχύ η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου [NAFTA]. Η μεξικανική κυβέρνηση βρέθηκε να χρειάζεται να ανταποκριθεί στις προσταγές ξένων επενδυτών όπως αποκάλυψε ένα διάσημο έγγραφο που είχε διαρρεύσει από την Chase Manhattan Bank:[7] «Ενώ η Τσιάπας, κατά τη γνώμη μας, δεν αποτελεί θεμελιώδη απειλή για την μεξικανική πολιτική σταθερότητα, έτσι εκλαμβάνεται από πολλούς στην επενδυτική κοινότητα. Η κυβέρνηση θα χρειαστεί να εξολοθρεύσει τους Ζαπατίστας για να αποδείξει τον αποτελεσματικό της έλεγχο της εθνικής επικράτειας και της πολιτικής ασφαλείας».

Πουλώντας «σταθερότητα»

Σήμερα, αντιμέτωπη με έναν λαό σε ανοιχτή εξέγερση ενάντια στην ίδια του την εξολόθρευση, η εντύπωση της σταθερότητας συνεχίζει να είναι ένα σημαντικό modus operandi για την μεξικανική κυβέρνηση. Για το Ισραήλ, η διαδικασία ειρήνευσης του Όσλο και η νεοφιλελεύθερη στροφή της Παλαιστινιακής Αρχής έχουν παρομοίως βοηθήσει να καλλιεργηθεί μια απατηλή εντύπωση ειρήνης και σταθερότητας ενώ η αποικιοποίηση της Παλαιστίνης συνεχίζεται.

 

Πράγματι, «η δημιουργία ατμόσφαιρας σταθερότητας», ήταν ο εκπεφρασμένος στόχος των πρόσφατων Μεξικανο-ισραηλινών επαφών, και η επιθυμία τουλάχιστον για εντύπωση περί αυτής, μπορεί να βοηθήσει να εξηγηθεί γιατί μια ισραηλινή παρουσία στην Τσιάπας βγαίνει τώρα δημόσια, ή μάλλον, σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Ναόμι Κλάιν[8], «πουλιέται».

Παρόλα αυτά, η διαχείριση εντυπώσεων μπορεί να παραμείνει μόνο ο βραχυπρόθεσμος στόχος κυβερνήσεων, των οποίων η κοινή φιλοδοξία είναι να εξολοθρεύσουν. Και όπως το Ισραήλ μοιράζεται με το Μεξικό τις στρατιωτικές του εμπειρίες εναντίον των Παλαιστινίων, είναι εξίσου πιθανό ότι το Ισραήλ θα εφαρμόσει κάποια από τις αντι-αντάρτικες τακτικές του Μεξικού, στην καταπίεσή του, του παλαιστινιακού λαού.

Η στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Ισραήλ και Μεξικού είναι το πώς οι ίδιοι οι Ζαπατίστας έχουν επί μακρόν αναγνωρίσει τη σύνδεσή τους με τον παλαιστινιακό αγώνα.

Αυτό το μήνυμα είχε υπογραμμιστεί από τον εκπρόσωπο των Ζαπατίστας, Εξεγερμένο Υποδιοικητή Μάρκος, όταν το Ισραήλ βομβάρδιζε τη Γάζα στις αρχές του 2009[9]. Παρά την απόσταση μεταξύ Τσιάπας και Γάζας, ο Μάρκος υπογράμμισε ότι οι εμπειρίες τους έκαναν τους λαούς των δύο περιοχών να νιώθουν κοντά ο ένας στον άλλο.

Αξίζει τώρα να θυμηθούμε τα λόγια του Μάρκος: «Όχι μακριά από εδώ, σε ένα μέρος που λέγεται Γάζα, στην Παλαιστίνη, στη Μέση Ανατολή, εδώ δίπλα μας, ο βαριά εκπαιδευμένος και οπλισμένος στρατός της ισραηλινής κυβέρνησης συνεχίζει την πορεία θανάτου και καταστροφής».

 

Η Linda Quiquivix είναι κριτικός γεωγράφος. Μπορείτε να τη βρείτε στο www.quiqui.org.

Ο Johnson είναι οργανωτής στο Detroit. Μπορείτε να έρθετε σε επαφή στο johnson [dot] jimmy [at] gmail [dot] com.

[1] “Israeli military will train Chiapas police,” Excelsior, 8 Μαΐου  [Ισπανικά].

[2] “Concern about the appointment of Jorge Luis Llaven Abarca as Secretary of Public Security in Chiapas,” Fray Bartolomé de Las Casas (Frayba) Center for Human Rights,14 Δεκεμβρίου 2012 [PDF, Ισπανικά]

[3] “Former Leader of Guatemala Is Guilty of Genocide Against Mayan Group”, New York Times, 10 Μαΐου 2013,

[4] “UAV maker Aeronautics to supply Mexican police,” Globes, 15 Φεβρουαρίου 2009

[5] “El Lazca recibió entrenamiento militar en Israel y EU”,  SDPnoticias.com, 14 Οκτωβρίου 2012.

[6] “Los Zetas and Mexico’s Transnational Drug War,” World Politics Review, 25 Δεκεμβρίου 2009

[7] http://govt.eserver.org/chiapas-and-chase-report.txt  

[8] “How war was turned into a brand”, The Guardian, 16 Ιουνίου 2007

[9] “Of sowing and harvests”, My word is my weapon, 4 Ιανουαρίου 2009

ΠΗΓΕΣ /ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ :

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1472348

http://electronicintifada.net/content/israel-and-mexico-swap-notes-abusing-rights/12475

http://intifadagr.wordpress.com/

επίσης : http://www.europazapatista.org/?tags=pl-en

Σκόρος => http://skoros.espiv.net/

Ζαπατίστας FARMA => http://farmazapatista.espivblogs.net/

To Athens Indymedia και ο 98fm βρίσκονται υπό καταστολή

« To Athens Indymedia διαθέσιμο ως κρυμμένη υπηρεσία στο δίκτυο Tor

Η καταστολή δεν θα περάσει! 

Τρία από τα μέσα αντιπληροφόρησης του ανταγωνιστικού κινήματος, το athens.indymedia.org, ο 98FM και το Ράδιο Ένταση από το μεσημέρι της Πέμπτης 11 Απρίλη δέχτηκαν την κρατική καταστολή.

Διακόπηκε η παροχή internet, μετά από εισαγγελικές πιέσεις.

Σε μια περίοδο που μια ολόκληρη κοινωνία δυσκολεύεται ακόμα και να ανασάνει από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική καταστολή, οι μικρές ή μεγάλες τοπικές αντιστάσεις, οι μικροί ή μεγάλοι εργατικοί αγώνες, είναι αναζωογονητικοί και ελπιδοφόροι, και είναι αυτοί που  μεταδίδουν την σπίθα της επανάστασης, που  εμπνέουν και  σπέρνουν τις ανατρεπτικές και ριζοσπαστικές ιδέες για να γκρεμίσουμε μια και καλή τον κόσμο της εκμετάλλευσης…

Ακριβώς αυτή τη στιγμή και ακριβώς επειδή οι πραγματικοί τρομοκράτες τρομοκρατούνται από τις κοινωνικές αντιστάσεις, η εξουσία επιχειρεί να επιβάλλει τον επικοινωνιακό σκοταδισμό των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Η φίμωση και η καταστολή των μέσων αντιπληροφόρησης δεν θα περάσει στα ψιλά γράμματα των βρωμοφυλλάδων τους και των καναλιών τους.

Η απάντησή μας θα ξεπεράσει τους γελοίους πανηγυρισμούς των φασιστοειδών και εξουσιαστών. Τα μέσα αντιπληροφόρησης είναι τα δικά μας μέσα, η φωνή των δικών μας αγώνων που μας δείχνουν το δρόμο για να φτιάξουμε τον κόσμο που θέλουμε.

Καλούμε σε συγκέντρωση όλους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους την

Παρασκευή 12 Απρίλη στη 1:00 το μεσημέρι στην κεντρική πλατεία στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου

πρόσβαση με λεωφορεία :

608 από Ακαδημία

242 από σταθμό μετρό Κατεχάκη

Από την Διαχειριστική Ομάδα του Athens.Indymedia.org

Επίθεση διεθνών χάκερ αλληλέγγυων με τον αγώνα των Παλαιστινίων δέχεται το Ισραήλ

Μεγάλη επίθεση διεθνών χάκερ αλληλέγγυων με τον αγώνα των Παλαιστινίων δέχεται το κράτος των πολέμων και της κατοχής, το Ισραήλ.

Ήδη εκατοντάδες επίσημες κρατικές ιστοσελίδες κατέβηκαν και απαλλοτριώθηκε μεγάλο μέρος των εγγράφων, φωτογραφιών, λογαριασμών και e-mail τους.

Πολλοί διεθνείς χάκερ ανεβάζουν στις ιστοσελίδες αυτές φωτογραφίες Παλαιστινίων αιχμαλώτων πολέμων, που συνεχίζουν την απεργία πείνας τους.

Σύμφωνα με ισραηλινά ΜΜΕ η ισραηλινή κυβέρνηση σκέφτεται να «απενεργοποιήσει όλο το δίκτυο internet» για να προστατέψει το κράτος του Ισραήλ από τη πρωτοφανή διεθνή επίθεση που δέχεται από το πρωί.

Μια από τις επιτυχίες των διεθνών χάκερ ήταν να χτυπήσει και να απαλλοτριώσουν λίστες με τα στοιχεία των προμηθευτών του Ισραηλινού στρατού κατοχής και πολέμων.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1465307

Απεργία πείνας στη φυλακή του Γκουαντάναμο

Η απεργία πείνας 130 κρατουμένων στη φυλακή του Γκουαντάναμο εκθέτει για άλλη μια φορά την παρανομία του συστήματος που τους έκλεισε εκεί. Ο αριθμός των απεργών έχει λιγότερη σημασία από τη φύση της διαμαρτυρίας: πρόκειται για μια συλλογική πράξη απελπισίας. Οι απεργοί πείνας δηλώνουν πως προτιμούν να πεθάνουν παρά να παραμείνουν στο κολαστήριο της επ’ αόριστον κράτησης. Μόνο τρεις από τους κρατουμένους αυτή τη στιγμή έχουν βρεθεί ένοχοι για κάποιο έγκλημα και όμως όλοι οι υπόλοιποι παραμένουν φυλακισμένοι, με διαρκώς φθίνουσες ελπίδες πως κάποια μέρα θα αφεθούν ελεύθεροι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται τέτοιο φαινόμενο από το 2002 που άνοιξε η φυλακή. Περισσότεροι από 200 κρατούμενοι συμμετείχαν σε μια από τις μεγαλύτερες απεργίες πείνας το 2005. Όμως αυτές οι απεργίες ήταν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη βάναυση μεταχείριση των κρατουμένων. Τώρα η αιτία είναι πιο θεμελιώδης. Όπως κατέθεσε ενώπιον του Κογκρέσου  ο πεζοναύτης Τζον Κέλι, μέλος των εποπτευουσών δυνάμεων της φυλακής, ‘ένιωθαν έντονη αισιοδοξία πως το Γκουαντάναμο θα έκλεινε’, βάσει των προεκλογικών δεσμεύσεων του Ομπάμα το 2008, όμως τώρα είναι ‘συντετριμμένοι’ που τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Για 86 κρατουμένους η αγανάκτηση είναι ιδιαιτέρως έντονη. Η αποφυλάκισή τους εγκρίθηκε 3 χρόνια πριν από το κυβερνητικό task force που είναι υπεύθυνο για την Εθνική Ασφάλεια.

Όμως το Κογκρέσο, σκανδαλωδώς, έχει περιορίσει τη δυνατότητα του Προέδρου να τους απελευθερώσει, μέσω ενός νόμου που κάνει πολύ δύσκολη τη χρήση κυβερνητικών πόρων για τη μεταφορά κρατουμένων από τις συγκεκριμένες φυλακές. 56 άτομα από αυτά των οποίων η αποφυλάκιση έχει εγκριθεί είναι από την Υεμένη. Η αμερικάνικη κυβέρνηση έχει ανακοινώσει πως δεν πρόκειται να τους απελευθερώσει για να επιστρέψουν στην Υεμένη στο ‘άμεσο μέλλον’ επειδή υποτίθεται πως θα ‘μπουν στο δίκτυο επιρροής εχθρών των ΗΠΑ’. Αυτή η στρεβλή λογική θα συνεπάγονταν πως κανένας κάτοικος Υεμένης δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να ταξιδεύει στις ΗΠΑ, όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

Πολλοί άλλοι κρατούμενοι οι οποίοι δεν έχουν βρεθεί ένοχοι βρίσκονται σε καθεστώς επ’ αόριστον κράτησης -ένα είδος νομικής λήθης στην οποία η κυβέρνηση τους θεωρεί πολύ επικίνδυνους για να τους απελευθερώσει αλλά δεν έχει στοιχεία για να τους προσάψει κατηγορίες. Αυτή η λογική είναι ουσιαστικά που αποτέλεσε εξαρχής το μεγάλο λάθος στη λειτουργία του Γκουαντάναμο. Οι υποθέσεις αυτές πρέπει να εξεταστούν και να επιλυθούν σύμφωνα με το νόμο.

Η κυβέρνηση έχει προβεί σε βίαιη σίτιση τουλάχιστον δέκα εκ των απεργών πείνας. Οι διεθνείς συμφωνίες μεταξύ ιατρών αναφέρουν πως οι γιατροί οφείλουν να σέβονται την απόφαση ενός απεργού ‘αν διατυπώσει μια ξεκάθαρη άρνηση να φάει’. Όμως βάσει της αμερικάνικης πολιτικής, οι γιατροί στο Γκουαντάναμο δεν μπορούν να μείνουν πιστοί σε αυτές τις αρχές. Η κυβέρνηση Ομπάμα δικαιολογεί τη βίαιη σίτιση κρατουμένων λέγοντας πως γίνεται με σκοπό να προστατευτεί η ασφάλειά και η ευημερία τους. Όμως η πραγματικά ανθρώπινη ανταπόκριση σε αυτή την κρίση θα ήταν η απελευθέρωση κρατουμένων των οποίων η αποφυλάκιση έχει εγκριθεί, ο τερματισμός της επ’ αόριστον κράτησης και το κλείσιμο των φυλακών στο Γκουαντάναμο.

 http://www.diethni.gr/guantanamo-hunger-strike/

Η εξολόθρευση των ιθαγενών στο όνομα της ανάπτυξης και του Μουντιάλ

Η εξολόθρευση των ιθαγενών στο όνομα της ανάπτυξης και της κοινωνίας του θεάματος καλά κρατεί…
Ιθαγενείς εκδιώχτηκαν από τα σπιτια τους, με υπερβολική και αναίτια βία από τη στρατιωτική αστυνομία.
Η τελευταία έριξε σφαίρες, ενώ εκείνοι τραγουδούσαν τραγούδια αποχωρισμού για τον τόπο που άφηναν.
Η » εκκαθάριση»εγινε στα περιχωρα του γνωστου ποδοσφαιρικου σταδιου Μαρακανά εν όψει του Μουντιαλ του 2014 ..
Οι ιθαγενείς αγωνίζονται για να προστατεύσουν τις φυσικές περιοχές τους από την εισβολή των κτηνοτρόφων, των παράνομων χρυσοθήρων, των υλοτόμων και των τσιφλικάδων.
Σ’ αυτή την τεράστια χώρα, μόνο το 1% του πληθυσμού των 191 εκατομμυρίων ελέγχει σχεδόν τη μισή καλλιεργήσιμη γη.
Ακτιβιστές, μεταξύ των οποίων μέλη των φυλών Xicrin, Juruna, Arara, Aweti, Assurini και Parakanawa, απειλούν με νέες καταλήψεις γης, αντιδρώντας κυρίως ενάντια στο τεράστιο σχεδιαζόμενο φράγμα Belo Monte.
Δεκαδες ιθαγενείς έχουν δολοφονηθεί στη χώρα τα τελευταια χρονια…
http://www.youtube.com/watch?v=KG5mzdW9g0s
http://www.whitewolfpack.com/2013/03/brazilian-riot-police-evict-indigenous.html

Οι πολίτες της Βιέννης απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία την ιδιωτικοποίηση δημοτικών επιχειρήσεων και τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων

http://www.thepressproject.gr

Με συντριπτική πλειοψηφία, ένα ποσοστό 87%, οι πολίτες της Βιέννης απέρριψαν σε άτυπο δημοψήφισμα την ιδιωτικοποίηση δημοτικών επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών —ύδρευση, αποχέτευση, διαχείριση απορριμμάτων, νοσοκομεία, δημοτικές κατοικίες, δημόσια μέσα συγκοινωνίας

Eπίσης, με ποσοστό 72% τάχτηκαν εναντίον της υποψηφιότητας της αυστριακής πρωτεύουσας για την ανάληψη των θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2028. Σύμφωνα με τα προσωρινά αποτελέσματα —το τελικό αποτέλεσμα αναμένεται στις 18 Μαρτίου, μετά την καταμέτρηση όλων των επιστολικών ψηφοδελτίων— το ποσοστό συμμετοχής στο άτυπο δημοψήφισμα που διεξήχθη από 7-9 Μαρτίου, ήταν στο 31,5%.

 

Στα άλλα δύο ερωτήματα του δημοψηφίσματος, θετικά τοποθετήθηκε μια πλειοψηφία 66% στο θέμα επέκτασης προγραμμάτων εναλλακτικής ενέργειας με δυνατότητα συμμετοχής δημοτών στη χρηματοδότηση τους, ενώ ένα ποσοστό 63% υποστήριξε την παραμονή της αρμοδιότητας στις αρχές των 23 διοικητικών τομέων της Βιέννης ως προς τη διαχείριση των χώρων στάθμευσης.

Κατά την παρουσίαση του προσωρινού αποτελέσματος, ο δήμαρχος και τοπικός κυβερνήτης του ομόσπονδου κρατιδίου της Βιέννης, Μίχαελ Χόιπλ, τονίζοντας πως το αποτέλεσμα είναι για τον ίδιο δεσμευτικό και θα εφαρμοστεί, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την απόρριψη από τους δημότες, των σχετικών προθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Χαιρέτισε επίσης το θετικό αποτέλεσμα ως προς τα προγράμματα εναλλακτικής ενέργειας, που αποτελούν, όπως είπε, θέμα του μέλλοντος, εκφράζοντας συγχρόνως τη δυσαρέσκειά του για την απόρριψη της διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων.

«Έκπληξη» για την απόρριψη των Ολυμπιακών Αγώνων, διατύπωσε από την πλευρά της και η ελληνικής καταγωγής αντιδήμαρχος και αναπληρώτρια κυβερνήτης της Βιέννης, Μαρία Βασιλάκου, η οποία είχε ταχθεί πριν το δημοψήφισμα, σαφώς υπέρ της υποψηφιότητας της Βιέννης για την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2028, παραθέτοντας μάλιστα μια σειρά «θετικών επιχειρημάτων» και προβάλλοντας ως πρότυπα, τόσο τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης όσο και της Αθήνας το 2004.

Ικανοποίηση εξέφρασε η ίδια για την απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων δημοτικών επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών αλλά και για την υπερψήφιση των προγραμμάτων εναλλακτικής ενέργειας.
Στο άτυπο δημοψήφισμα —το δεύτερο που διενεργήθηκε μέσα στα τελευταία τρία χρόνια στην αυστριακή πρωτεύουσα, η οποία είναι συγχρόνως και ένα από τα εννέα ομόσπονδα κρατίδια της Αυστρίας— σχεδόν 1,2 εκατομμύρια ψηφοφόροι στη Βιέννη είχαν τη δυνατότητα να πάρουν θέση σε τέσσερα επίκαιρα ζητήματα της πόλης τους, ενώ το ακροδεξιό εθνικιστικό Κόμμα των Ελευθέρων της αντιπολίτευσης, επικρίνοντας το ερωτηματολόγιό, είχε καλέσει τους δημότες να το μποϋκοτάρουν.

Μετά τις τελευταίες τοπικές και δημοτικές εκλογές, τον Οκτώβριο του 2010, στο δήμο και στην τοπική κυβέρνηση της Βιέννης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα του Μίχαελ Χόιπλ – το οποίο κυβερνά στην πρωτεύουσα, μάλιστα σχεδόν αδιάλειπτα με απόλυτη πλειοψηφία εδώ και 95 χρόνια, από το 1918 — χάνοντας την απόλυτη πλειοψηφία, από το 49,1% του 2005 στο 44,1% , ηγείται μιας κυβέρνησης συνασπισμού με το Κόμμα των Πρασίνων της Μαρίας Βασιλάκου (ποσοστό στις εκλογές 12,2%).

Μπέπε Γκρίλο, μια σφίγγα χωρίς αίνιγμα

του Θωμά Τσαλαπάτη

Καθώς περνούν τα χρόνια,

Ο πίθηκος φοράει μάσκα πιθήκου

ΜΑΤΣΟΥΟ ΜΠΑΣΟ, (μτφρ. Γιώργος Μπλάνας)

Από όλες τις τεκτονικές πλάκες που κινήθηκαν κατά τον σεισμό των ιταλικών εκλογών, αυτή του Μπέπε Γκρίλο μοιάζει, αν όχι η πιο σημαντική σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα. Το φαινόμενο Γκρίλο κουβαλά τη φωτογένεια  του νέου και του αταξινόμητου διεκδικώντας  το χώρο του στον δημόσιο λόγο ως ένα ερωτηματικό που απλώνει τον ίσκιο του κατά μήκος της Ευρώπης. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα νέο αίνιγμα;

Ο Γκρίλο χαρακτηρίστηκε ήδη πολύ πριν τις εκλογές  από επαναστάτης και φορέας του νέου μέχρι δημαγωγός και λαϊκιστής, από αριστερός και επικίνδυνος αναρχικός μέχρι ακροδεξιός και νέου τύπου φασίστας. Στην οικοδόμηση του αινίγματος  ήρθε να συμβάλει και η αριστερά. Ενώ ο Ντάριο Φο π.χ. έσπευσε να τον αγκαλιάσει και να εκφράσει τον ενθουσιασμό του για το αποτέλεσμα του συνδυασμού του, η Ροσάνα Ροσάντα -ζωντανός θρύλος της Ιταλικής αριστεράς- δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή της πως  η στάση του Γκρίλο είναι  ‘’η κλασική δεξιά αντιπολιτική στάση’’. Στη σύγχυση προφανώς συνέβαλε και ο ίδιος ο Γκρίλο, ο οποίος τοποθέτησε τον εαυτό του υπεράνω του δίπολου αριστεράς και δεξιάς, δήλωσε πως το κίνημά του είναι κίνημα ιδεών και όχι ιδεολογιών και χαρακτήρισε τους οπαδούς του ‘’συντηρητικούς επαναστάτες’’.

Ενώ σε πολλές συγκεντρώσεις του – κυρίως στην κεντρική Ιταλία-  οι αναφορές του στον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ήταν συνεχείς και ενθουσιώδεις, καταδίκασε τα κόμματα και τα σωματεία συλλήβδην   ενώ δεν δίστασε να προτείνει στους νεοφασίστες τις Κάζα Πάουντ να ενταχθούν στα ψηφοδέλτιά του (‘’ο αντιφασισμός  δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές μου’’ δήλωσε).  Μπορεί λοιπόν ο κωμικός- μπλόγκερ- πολιτικός να μείνει αταξινόμητος, σαν κάτι καινοφανές μέσα στην ιταλική ιστορία;

Ο Μπέπε Γκρίλο αποτελεί το νεότερο παράδοξο στην πολιτική ιστορία μιας χώρας σπαρμένης με θετικές και αρνητικές παραδοξότητες. Τοποθετώντας τον δίπλα σε ένα από τα πιο πρόσφατα –το μουμιοποιημένο παράδοξο του Σύλβιο Μπερλουσκόνι- δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Και οι δύο προέκυψαν από το πουθενά με κόμματα που θριάμβευσαν μπουσουλώντας σε μια βρεφική ηλικία. Και οι δύο προέκυψαν από μια βαθειά πολιτική κρίση σαν απόρροια και σαν απάντηση σε αυτή. Ο Μπερλουσκόνι   ύστερα από το σκάνδαλο Tangentopoli, ο Γκρίλο ύστερα από την πρόσφατη ευρωπαϊκή  κρίση, ερχόμενοι και οι δύο ως άγγελοι της κάθαρσης και περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως μη- πολιτικούς. Και οι δύο θριάμβευσαν μέσα από το κυρίαρχο μέσο της εποχής τους αποτελώντας ταυτόχρονα ενσάρκωσή του. Ο ένας από την ιδιωτική τηλεόραση και τα πανεθνικά δίκτυα, ο άλλος από το διαδίκτυο και τα μπλογκ. Και οι δύο μέσα από τους θεατρινισμούς, τις δημαγωγίες και τις αρένες χαρακτηρίστηκαν μεταμοντέρνοι φασίστες.

Και ενώ οποιαδήποτε ταύτιση και του Γκρίλο με τον φασισμό μοιάζει απλουστευτική και παρωχημένη,  κάποιες συγκρίσεις προκύπτουν φυσικά. Και στις δύο περιπτώσεις –με τελείως διαφορετικούς όρους- βρισκόμαστε μπροστά σε σκηνοθετημένες εμφανίσεις και στη θεατρική κατασκευή του πολιτικού μύθου. Οι κλασικοί του φασισμού, αντέγραψαν το υψηλό θεατρικό ύφος (αφαιρώντας του βέβαια το περιεχόμενο), τη χειρονομία, την πόζα, την τελετουργία και την πομπώδη ρητορική. Ο Γκρίλο μεταφέρει στη σκηνή το θεατρικά χαμηλό, την κωμική χειρονομία και τον εκτονωτικό καρναβαλικό ψόγο. Δεν μεγεθύνει το ανάστημά του όπως ο Μουσολίνι, αντίθετα μικραίνει το ανάστημα των αντιπάλων. Στην πρώτη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά στην σκηνοθεσία της εξουσίας, στη δεύτερη στη σκηνοθεσία του ξηλώματος της. Ο Φύρερ υπάρχει σε απόσταση σαν πατέρας, ο Γκρίλο βρίσκεται δίπλα μας όπως ένας μεγάλος προστατευτικός αδερφός, άμεσος και οικείος. Μια οικειότητα διαμεσολαβημένη βέβαια από το μέγεθος του σταρ.

Κάθε θέση του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο, δεν αποτελεί κατ αρχήν λύση αλλά πρωτίστως περιγραφή μιας δίκαιης δυσαρέσκειας απέναντι στη διαφθορά ενός συστήματος και των πολιτικών επιβολών του. Οι προτάσεις του κινήματος των πέντε αστέρων αποτελούν έναν εκλεκτικισμό που συνδυάζει χωρίς να συνθέτει. Τα αστέρια δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν  αστερισμό. Δηλώσεις και θέσεις συχνά αλληλοσυγκρούονται. Ο Γκρίλο δημιούργησε ένα κόμμα για να χτυπήσει τα κόμματα.   Ενώ η άμεση δημοκρατία είναι μία από τις βασικές του θέσεις, ο ίδιος έχει δημιουργήσει ένα απολύτως αρχηγικό και προσωποκεντρικό κόμμα (ενδεικτικές είναι οι μαζικές διαγραφές των οποιοδήποτε διαφωνούντων καθώς επίσης και το γεγονός ότι ο ίδιος έχει κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος και των συμβόλων).  Ενώ οι θέσεις του γύρω από την οικολογία ή την τεχνολογία προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα προοδευτικό προφίλ ανοιχτό στο καινούργιο, οι θέσεις του για τους μετανάστες ή τους ομοφυλόφιλους μόνο προοδευτικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ακόμα και η αποχή από την τηλεόραση και τον στημένο διάλογο, στην πραγματικότητα δημιουργούν τις συνθήκες μιας μονόδρομης αντιπαράθεσης η οποία δεν γίνεται ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο και δεν εκτίθεται ποτέ στη διαφωνία. Ενώ ταυτόχρονα το μη τηλεοπτικό προφίλ του πολιτικού έχει φτιαχτεί σε συνεργασία και συνεχή εξάρτηση με τους επικοινωνιολόγους της εταιρείας Casaleggio. Ο Μπέπε Γκρίλο δεν αποτελεί αντίφαση, αλλά μια ενσαρκωμένη εξωστρέφεια που αδιαφορεί για τις αντιφάσεις.

Παρά την έντασή του, το φαινόμενο Γκρίλο μοιάζει βραδυφλεγές. Ο Ιταλός κωμικός, είναι ένας μη-πολιτικός που φοράει την μάσκα του μη-πολιτικού. Και  όμως το πρόσωπο κάτω από την μάσκα -παρά τις ζητωκραυγές του θριάμβου- έχει ήδη αρχίσει να διαβρώνεται από την ευθύνη του 25%. Απόφαση την απόφαση, δήλωση τη δήλωση, επιλογή την επιλογή, το πρόσωπο θα περπατά την απόστασή του από το προσωπείο, ενώ η αγανάκτηση θα παραμένει σταθερή.

(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Ιερείς κακοποίησαν χιλιάδες νεαρές από το 1945 εως το 2010

Χιλιάδες νεαρές κοπέλες στην Ολλανδία υπέστησαν σεξουαλική και σωματική κακοποίηση στα χέρια στελεχών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας την χρονική περίοδο από το 1945 και έως το 2010, ανακοίνωσε σήμερα μια ανεξάρτητη ερευνητική επιτροπή.

Περίπου το 40% των κοριτσιών που ερωτήθηκαν στο πλαίσιο της μελέτης αυτής δήλωσαν ότι βιάστηκαν από ιερείς ή διακόνους, σημειώνεται.

Ωστόσο, η επιτροπή τονίζει ότι είναι αδύνατο να προσδιοριστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων.

«Είναι πιθανό οι κοπέλες αυτές να είναι δεκάδες χιλιάδες», υπογραμμίζεται στην έρευνα.

Τα ευρήματα έδειξαν ότι η σεξουαλική κακοποίηση ήταν πιο συχνή στους χώρους της εκκλησίας ή κατά τις επισκέψεις στα σπίτια των κοριτσιών.

Μη σεξουαλική σωματική κακοποίηση αναφέρθηκε γενικά ότι έλαβε χώρα σε άλλα Καθολικά ιδρύματα από γυναίκες αξιωματούχους, όπως μοναχές και δασκάλες.

Η ανεξάρτητη επιτροπή χρηματοδοτήθηκε από τη Διάσκεψη των Ολλανδών Επισκόπων, όμως η εντολή για την πραγματοποίηση της έρευνας δόθηκε από την κυβέρνηση.

Στα πρόθυρα εξέγερσης η Πορτογαλία

Της Κατερίνας Σταυρούλα via: Red Notebook

Το τραγούδι του αγώνα ξανανέβηκε στα χείλη εκατομμυρίων Πορτογάλων. Στην κεντρική πλατεία της Λισαβόνας, μπροστά στο κοινοβούλιο, πάνω στη σκηνή, δεκάδες καλλιτέχνες τραγουδούν για τη “γη της αδελφοσύνης” και εκατοντάδες χιλιάδες δημιουργούν τη μεγαλύτερη χορωδία των τελευταίων χρόνων. Μια χορωδία που υμνεί τη δύναμη του λαού, θυμάται την ιστορία των αγώνων του και συνεχίζει να αντιστέκεται. Εντυπωσιασμένη η Ευρώπη παρακολουθεί τον ξεσηκωμό ενός ολόκληρου λαού που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ο καλός μαθητής των συνταγών της λιτότητας. Διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαδικτυακοί τόποι, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατακλύζονται από τις εικόνες των αεροφωτογραφιών της Λισαβόνας, με ποτάμια ανθρώπων να ενώνονται απαιτώντας από τον πρωθυπουργό της χώρας, Πάσους Κοέλιο, να παραιτηθεί.

Η ιστορία της Πορτογαλίας γίνεται όπλο στα χέρια των ανθρώπων που βλέπουν την καθημερινότητά τους να συνθλίβεται. Το τραγούδι ήταν το σύνθημα για να πέσει η χούντα Σαλαζάρ, το τραγούδι θα είναι το σύνθημα για να ανατραπεί η χούντα των αγορών. Οι Πορτογάλοι δεν δείχνουν να αμφιβάλουν. “Ο λαός είναι αυτός που προστάζει!” Ο στίχος είναι γραμμένος πια σε κάθε γωνιά της πόλης. Στο διαδίκτυο, λίγες μέρες πριν το μεγάλο ραντεβού της 5ης Μάρτη, μια ομάδα νέων δημοσιοποιεί ένα βίντεο όπου ο στίχος χρησιμοποιείται για να δημιουργηθούν τεράστιες γιγαντοαφίσες που καλύπτουν τις διαφημίσεις στο πλάι των δρόμων.

Μαζί βέβαια και οι εργαζόμενοι με τα οργανωμένα συνδικάτα όπως και τα κόμματα της αριστεράς. Όλοι τραγουδούν. «Ένα επαναστατικό πορτογαλικό τραγούδι προ σαράντα ετών καταδιώκει τη σημερινή κυβέρνηση» γράφει το Ασοσιέιτεντ Πρες σε τηλεγράφημά του, μη μπορώντας να αφήσει την ιστορική συνέχεια απαρατήρητη. «Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν την κυβέρνηση όχι μόνο ότι έχει αποτύχει πλήρως με το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολουθεί, αλλά και ότι σε συμμαχία με την τρόικα έχει οδηγήσει την Πορτογαλία ”στη φτώχεια και την καταστροφή”» έγραψε η Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε. Η κατάσαση είναι ξεκάθαρη. Μπροστά σε έναν γενικό κατακερματισμό της κοινωνίας, που θέτει σε κίνδυνο τα πλέον ευπαθή στρώματα, όπως αυτά που έχουν χρέη στις τράπεζες ή κινδυνεύουν από κατασχέσεις και εξώσεις από τα σπίτια τους, τις οικογένειες που μετατράπηκαν σε θύματα του νέου νόμου για τα ενοίκια, που οδηγεί στην κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων σε περίοδο κρίσης και προσφέρει άμεσες εξώσεις , με δυόμισι εκατομμύρια Πορτογάλους να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας , με τους μισθούς να μειώνονται και τις απολύσεις να αυξάνονται η εικόνα του Κοέλιο να επαναλαμβάνει τη λέξη “λιτότητα” σαν ξόρκι δεν πείθει πια κανέναν.

Από την Πορτογαλία στην Ισπανία, από τη Γαλλία στη Βουλγαρία, από την Ελλάδα μέχρι και τις Βρυξέλλες, οι λαοί της Ευρώπης είναι πια στους δρόμους.

“Γκράντολα, πόλη σκοτεινή,
Γη της αδελφοσύνης,
Ο λαός είναι αυτός που προστάζει”

Το το τραγούδι “Γκράντολα Βίλα Μορένα”, ένας λαϊκός ύμνος , γραμμένος από τον Ζοζέ Αφόνσο για μια εργατική πόλη της Πορτογαλίας, το σύνθημα που σήμανε τον Απρίλη του 1974 το ξεκίνημα της Επανάστασης των Γαρυφάλλων που ανέτρεψε το δικτατορικό καθεστώς του Σαλαζάρ, επέστρεψε στους δρόμους της Πορτογαλίας και στα στόματα χιλιάδων ανθρώπων δείχνοντας στην κυβέρνηση Πάσος τη θέση που θα πάρει στην ιστορία της χώρας. Το Σάββατο, 2 Μάρτη, ενάμισι εκατομμύριο Πορτογάλοι κατέκλυσαν κυριολεκτικά δρόμους και πλατείες σε όλη την επικράτεια, σε μια πρωτοφανή κινητοποίηση, απαιτώντας το τέλος της συνεχιζόμενης λιτότητας που επιβάλουν στη χώρα οι δύο τρόικες, η γνωστή τρόικα του εξωτερικού – η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό ταμείο – αλλά και αυτή του εσωτερικού, η κυβέρνηση του Πάσους Κοέλιο που με τη στήριξη των σοσιαλιστών οδηγεί τη Πορτογαλία στην εξαθλίωση. Οι μαζικές διαδηλώσεις συνέπεσαν με την παρουσία της τρόικας στη χώρα, η οποία αξιολογεί την πορεία του προγράμματος διάσωσης ύψους 78 δις που έχει υπογράψει η Πορτογαλία.

“Άντε γαμήσου Τρόικα! Τώρα διατάζει ο λαός!” ήταν το κυρίαρχο σύνθημα αλλά και το όνομα της πρωτοβουλίας που έχει σχηματιστεί ήδη από το φθινόπωρο και κυριάρχησε και αυτή τη φορά σε ογκώδη συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν σε περισσότερες από 40 πορτογαλικές πόλεις, κινητοποιώντας τον απίστευτο αριθμό του ενάμισι εκατομμυρίου και ξεπερνώντας όπως φαίνεται την αντίστοιχη τεράστια κινητοποίηση του προηγούμενου Σεπτέμβρη. Μόνο στη Λισαβόνα υπολογίζεται ότι τους δρόμους κατέκλυσαν 800.000 διαδηλωτές. Την ίδια στιγμή στην πόλη Πόρτο, που είναι η δεύτερη πόλη της χώρας και προπύργιο της Δεξιάς με πληθυσμό 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, πάνω από 400.000 άτομα διαδηλώνουν εναντίον της δεξιάς κυβέρνησης.

Στις διαδηλώσεις αυτές συνενώθηκαν αφενός η μεγάλη κομμουνιστική εργατική συνομοσπονδία CGTP και μαζί της επαγγελματικές ενώσεις γιατρών, δασκάλων, στρατιωτικών κ.λπ. όσο και ενώσεις συνταξιούχων αλλά και φοιτητών. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ισπανίας τις διαδηλώσεις σχημάτισαν οι διάφορες «παλίρροιες», τα κινήματα διαμαρτυρίας των διαφόρων κατηγοριών που διαμορφώθηκαν , με άξονα την Υγεία, την Παιδεία και τους συνταξιούχους . Ανάμεσα στις μικρές και μεγάλες συλλογικότητες που έχουν ξεπεταχτεί τα τελευταία χρόνια εντύπωση κάνουν οι “Φοιτητές υπέρ της Γενικής Απεργίας”, οι επισφαλείς εργαζόμενοι των “Ανελαστικών Πρεκάριων” και μια ιδιαίτερη συλλογικότητα που έχει ρίζες στους Γάλλους καταστασιακούς και προπαγανδίζει την αντίσταση στους δρόμους αλλά και στα κοινωνικά δίκτυα με το παράξενο όνομα “Ο στρατός του Ντάμπλντορ” παρμένο από τον μάγο του παραμυθιού Χάρυ Πότερ. Και βέβαια μαζί τους κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις και κάθε είδους νέα δίκτυα αλληλεγγύης.Το πορτογαλικό κίνημα των αντίστοιχων “Ιντιγνάδος” βρέθηκε επίσης στους δρόμους με χιλιάδες να κρατούν αυτοσχέδια πλακάτ με πρωτότυπα αλλά και χιουμοριστικά συνθήματα. “Προτιμώ άλογα στον κιμά μου παρά γαϊδούρια στην κυβέρνηση” φωνάζαν οι διαδηλωτές αναδεικνύουν άλλο ένα τομέα όπου οι υποσχέσεις της ελεύθερης αγοράς αποδεικνύονται ψεύτικες . Χρησιμοποιώντας μάλιστα τα μικρά ονόματα του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, οι διαδηλωτές ξεκαθάριζαν «Πάσους και Γκασπάρ, είσαστε χειρότεροι κι από τον Σαλαζάρ!».

Οι διαδηλώσεις της 2ης Μάρτης ήταν οι τελευταίες σε μια σειρά κινητοποιήσεων διαφορετικών τομέων εργαζομένων και πολιτών που περιλάμβαναν και την μεγάλη κινητοποίηση της 16ης Φεβρουαρίου που είχε καλεστεί από το συνδικάτο CGTP και πραγματοποιήθηκε σε 24 πόλεις. Ένα ακόμα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι πως με το πέρασμα του χρόνου οι διαδηλώσεις γίνονται όλο και πιο μαχητικές. Είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι σε αναμονή της μεγάλης διαδήλωσης του Σαββάτου το δημοτικό συμβούλιο της Λισαβόνας απομάκρυνε κάθε χαλαρή και σπασμένη πλάκα από τα πεζοδρόμια των δρόμων που θα ακολουθούσε η διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Με την καταστολή απέναντι στους διαδηλωτές να εντείνεται διαρκώς οι κρατούντες προσπαθούν να μην ρισκάρουν.

Κι αυτό ενώ οι αντιδράσεις έχουν γίνει πια μέρος της καθημερινότητας της Πορτογαλίας. Μικρότερες ή μεγαλύτερες διαδηλώσεις πραγματοποιούνται συχνά μπροστά στο κοινοβούλιο, οι τοίχοι της πρωτεύουσας γεμίζουν συνθήματα ενάντια στην κυβέρνηση και την Τρόικα, διαδηλωτές εναποθέτουν σκουπίδια στις εισόδους τραπεζών και υπουργοί της κυβέρνησης δεν τολμούν πια να εμφανιστούν δημόσια,  από τον φόβο να αντιμετωπίσουν τους πολίτες. Παράλληλα ριζοσπαστικοποιούνται και οι απαιτήσεις των πολιτών. «Είμαστε πολλές χιλιάδες για να συνεχίσουμε τον Απρίλη», «Επανάσταση των σκλάβων», «Απελευθέρωσε την Γκράντολα που έχεις μέσα σου», «Απρίλης για μια ακόμη φορά» είναι μερικά από τα συνθήματα που κυριάρχησαν άλλωστε και σε αυτή τη διαδήλωση αναγκάζοντας μεγάλα διεθνή μέσα να διαπιστώνουν πως οι πολίτες στην Πορτογαλία απαιτούν πλέον την παραίτηση της κυβέρνησης Κοέλιου.

Η Πορτογαλία, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες της Ευρώπης, βρίσκεται σε ύφεση για τρίτη συνεχή χρονιά με την ανεργία να έχει αγγίξει το ποσοστό ρεκόρ του 17,6%. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat περίπου το 24% του πληθυσμού της χώρας ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η οικονομία υπολογίζεται πως θα συρρικνωθεί άλλες δύο ποσοστιαίες μονάδες φέτος, κάτι που μεταφράζεται άμεσα σε απότομη πτώση της οικιακής κατανάλωσης. Στο μεταξύ η κυβέρνηση αυξάνει τη φορολογία, πραγματοποιεί περικοπές στο κράτος πρόνοιας κι ενώ η οικονομία δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης σκοπεύει να εφαρμόσει επιπλέον περικοπές 4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Αν σε αυτή την κατάσταση προστεθεί η συνεχιζόμενη αστάθεια της Ευροζώνης, η Πορτογαλία μετατρέπεται σε άλλη μία βραδυφλεγή βόμβα στο νότο της ηπείρου.

Στην δυσοίωνη κατάσταση έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι το χρέος της Πορτογαλίας αναμένεται να αγγίξει το 120% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος ενώ η χώρα ήδη πληρώνει τόκους 3,6% σε δάνεια. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί πως θα ξεπουλήσει δημόσια περιουσία αξίας πέντε εκ. ευρώ. Πρόσφατα το νερό αλλά και τα συστήματα αποχέτευσης της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν. Τον Δεκέμβριο πουλήθηκε το ποσοστό που διατηρούσε το δημόσιο από την επικερδή εταιρία αεροδρομίων ANA στη γαλλική VINCY. Ανάμεσα στα αντιεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και ο νέος νόμος που διευκολύνει τις απολύσεις δίνοντας στον εργοδότη τη δυνατότητα να απολύει έναν εργαζόμενο προειδοποιώντας τον μόνο 12 μέρες πριν τη οριστική του απόλυση και όχι ένα μήνα πριν, όπως προέβλεπε ο προηγούμενος νόμος.

Απέναντι στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση που διαρκώς επιδεινώνεται αλλά και στα νέα μέτρα της κυβέρνησης Κοέλιου οι Πορτογάλοι εφευρίσκουν όλο και πιο ευφάνταστους τρόπους διαμαρτυρίας. Τον Ιανουάριο τέθηκε σε εφαρμογή ένας νέος φορολογικός νόμος που χρεώνει πρόστιμα που μπορεί να αγγίξουν και το ποσό των 2000 ευρώ σε καταναλωτές που δεν ζητούν αποδείξεις. Ο νόμος θεωρείται παράλογος και μη εφαρμόσιμος από την αντιπολίτευση. Στο μεταξύ όμως οι πολίτες βρήκαν έναν άλλο τρόπο να τον αντιμετωπίσουν. Η εφημερίδα Κορέιρο ντα Μάνια αναφέρει ότι χιλιάδες αποδείξεις που χρησιμοποιούσαν τα φορολογικά στοιχεία του πρωθυπουργού κατατέθηκαν στις εφορίες μέσω ενός ηλεκτρονικού συστήματος που αυτόματα καταγράφει τις αποδείξεις που εκδίδουν τα εμπορικά καταστήματα. Η εφημερίδα συμπληρώνει πως τα φορολογικά στοιχεία του πρωθυπουργού διακινούνταν μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αλλά και μηνυμάτων μεταξύ χιλιάδων πολιτών που τα χρησιμοποιούσαν, χρεώνοντας ουσιαστικά τον Κοέλιου με έξοδα που δεν δικαιολογούνται από το καταγεγραμμένο του εισόδημα. Οι επιχειρήσεις δεν έχουν τρόπο να διαπιστώσουν αν τα στοιχεία που τους παρέχει ο καταναλωτής είναι ακριβή. Το ευφάνταστο κύμα ανυπακοής ξεπέρασε τις προτροπές ειδικών που προειδοποιούσαν πως η χρήση φορολογικών στοιχείων τρίτων είναι πράξη ποινικά κολάσιμη. Και μετά τον πρωθυπουργό που βρέθηκε στη θέση να πληρώνει τους φόρους των πολιτών η τηλεόραση RTP αποκάλυψε πως λεπτομέρειες των φορολογικών στοιχείων υπουργών κυκλοφορούσαν επίσης από στόμα σε στόμα και χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο.

Ο ίδιος ο Κοέλιου αλλά και το υπουργικό του συμβούλιο βρίσκονται διαρκώς αντιμέτωποι με την “Γκράντολα”. Λίγες μέρες πριν τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στους δρόμους οι διαμαρτυρίες είχαν φτάσει μέσα στο κοινοβούλιο. Ο λόγος του πρωθυπουρού σε κοινοβουλευτική διαδικασία διακόπηκε από διαδηλωτές που σηκώθηκαν όρθιοι στα θεωρεία των επισκεπτών και τραγούδησαν το “Γκράντολα, Βίλα Μορένα” . Μπορεί ο Πάσο Κοέλιου να αντιμετώπισε το περιστατικό με χιούμορ αλλά οι αντιδράσεις δεν μειώθηκαν. Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε σε ομιλία του υπουργού Υγείας Πάουλο Μασέδο σε συνέδριο Ιατρικής Σχολής. Την ίδια τύχη είχε και ο υπουργός κοινοβουλευτικών υποθέσεων Μιγκέλ Ρέλβας όταν αναγκάστηκε από φοιτητές που φωνάζαν συνθήματα και τραγουδούσαν το τραγούδι να μην πραγματοποιήσει την ομιλία του στο πανεπιστήμιο ISCTE της Λισαβόνας. Οι σκηνές εκτυλίχθηκαν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και χιλιάδες Πορτογάλοι είδαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες το υπουργό να λοιδορείται από τους φοιτητές επειδή απέκτησε πτυχίο από ιδιωτικό πανεπιστήμιο και μάλιστα σε διάστημα ενός χρόνου.

 Και οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν αμείωτες και την εβδομάδα που πέρασε. Σειρά είχαν οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς της χώρας με την απεργιακή κινητοποίηση των σιδηροδρομικών να προκαλεί την πλήρη παράλυση του σιδηροδρομικού δικτύου. Η συμμετοχή των σιδηροδρομικών στην απεργία ήταν “σχεδόν πλήρης” σύμφωνα με τις δηλώσεις του συντονιστή στην Συνομοσπονδία Συνδικάτων των Εργαζομένων στις Μεταφορές και τις Συγκοινωνίες. Με τη σειρά τους οι εργαζόμενοι του αερομεταφορέα TAP παρέδωσαν τη Δευτέρα στον υπουργό Μεταφορών Άλβαρο Σάντος Περέιρα ένα εισιτήριο άνευ επιστροφής για τον Καναδά, όπου είχε διδάξει σε πανεπιστήμιο. Κι όλα αυτά ενώ προετοιμάζεται ήδη η επόμενη γενική απεργία που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Μαρτίου και θα είναι 48ωρη.

 Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ, Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Bradley Manning: Εγώ το έκανα και έχω την συνείδηδή μου καθαρή

Ο Bradley Manning αποδέχθηκε την περασμένη Παρασκευή ότι είναι αυτός που διοχέτευσε στο site Wikileaks όλες τις πληροφορίες σχετικά με τον πόλεμο που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ στο Ιράκ, αρνούμενος ότι αυτό βοήθησε τον εχθρό των Ηνωμένων Πολιτειών

Ο Bradley Manning υπερασπίστηκε την πράξη του και δήλωσε ότι αυτή υποκινήθηκε από την πίστη του στην διαφάνεια και την επιθυμία του να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη συζήτηση γύρο από την εξωτερική στρατιωτική πολιτική της χώρας του.

Παρουσιαζόμενος την Παρασκευή μπροστά στην στρατιωτική δικαιοσύνη, σε ένα δικαστήριο του στρατού στο φρούριο Meade κοντά στην Ουάσινγκτον όπου συνεχίζονται οι προπαρασκευαστικές συνεδριάσεις για την παραπομπή του στο στρατιωτικό συμβούλιο, ο Manning 25 ετών, αποδέχθηκε τις 10 από τις 25 εναντίων του κατηγορίες και κυρίως εκείνες που σχετίζονται με την διοχέτευση απόρρητων πληροφοριών χωρίς εξουσιοδότηση, αλλά αρνήθηκε πλήρως τις κατηγορίες ότι η πράξη του βοήθησε τον εχθρό. Κατηγορίες που επισείουν την ισόβια κάθειρξη σύμφωνα με τον στρατιωτικό κώδικα.

Ο Manning αποδέχθηκε ότι είχε πρόσβαση στις απόρρητες πληροφορίες περιλαμβανομένων και βίντεο, μεταξύ των οποίων και εκείνα που δείχνουν  στρατιωτικά ελικόπτερα να πυροβολούν εναντίων αμάχων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπως και σε ανακρίσεις κρατούμενων στο Γκουαντάναμο, και σε στρατιωτικές στατιστικές. Η μαζική υποκλοπή  περίπου 250 εκατομμυρίων διπλωματικών εγγράφων διοχετεύτηκε αργότερα στο διαδίκτυο και την Μεξικανική εφημερίδα La Jornada.

Αργότερα και για πρώτη φορά από την στιγμή  που έγινε η σύλληψή του (πριν λίγο καιρό συμπληρώθηκαν 1000 μέρες κράτησης κάτω από κτηνώδης και απάνθρωπες συνθήκες) ο Manning είχε την ευκαιρία να εκφράσει τους λόγους που τον οδήγησαν να κάνει αυτό που έκανε.( είναι η δεύτερη φορά που του επιτράπηκε σε όλη την μέχρι τώρα φυλάκιση του να μιλήσει δημοσίως.

Διαβάζοντας ένα κείμενο 35 σελίδων ο Manning, ντυμένος στην στρατιωτική του στολή θυμήθηκε πως μπήκε στον στρατό, την εργασία του σαν στρατιωτικός αναλυτής στο Ιράκ, για το πώς έφτασε στην απόφαση ότι κάποια από τα ντοκουμέντα που είχε πρόσβαση θα έπρεπε να γίνουν γνωστά , κυρίως από τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, ώστε να πυροδοτηθεί ένας διάλογος για τον στρατιωτικό ρόλο των ΗΠΑ κυρίως στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.  Στο κείμενό του ο Manning υπερασπίστηκε το δικαίωμα των πολιτών να έχουν γνώση του τι σημαίνει και το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτούς τους πολέμους.

Εκτός από αυτό ο Manning υποστήριξε ότι σε αυτά τα έγγραφα που δημοσιοποίησε φαινόταν η αδιαφορία του Αμερικάνικού στρατού για τις συνέπιες που είχε στον άμαχο πληθυσμό το κυνήγι κάποιων αντίπαλων καταζητούμενων, καθώς χαρακτήρισε τα βίντεο που αποκάλυψε σαν κάποια από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα του πραγματικού κόστους των σύγχρονων πολέμων πάνω στους ανθρώπινους πληθυσμούς.

Δήλωσε ότι σκέφτηκε για πολύ καιρό τι είχε αποφασίσει να κάνει και ότι από το σύνολο των εγγράφων που είχε πρόσβαση απέκλεισε ότι θα μπορούσε να θέση σε κίνδυνο την πατρίδα του ενώ είπε ότι έχει την συνείδησή του καθαρή.

Ο Manning αναφέρθηκε ότι στις αρχές του 2010 προσπάθησε να δώσει τις πληροφορίες στο  New York Times και την  Washington Post, αλλά βρήκε ένα τοίχο σιγής μπροστά του, και μετά αποφάσισε να τα δώσει στοsite Wikileaks. Είπε ότι κανένας από την  WLO (αναφερόμενος στην ομάδα του Wikileaks) δεν τον πίεσε να δώσει περισσότερα στοιχεία και ότι από μόνος του συνέχισε την αποστολή από τον υπολογιστή του στο Ιράκ, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη.

Η αρχή της δίκη του έχει προσδιοριστεί για τις 3 Ιούνη και σε περίπτωση που καταδικαστεί για τις 10 κατηγορίες που έχει αποδεχθεί θα παραμείνει τουλάχιστον 20 χρόνια φυλακή. Η στρατιωτική διοίκηση τον κατηγορεί για τα σοβαρότερα εγκλήματα παραβίασης του νόμου για κατασκοπία, ενός νόμου που δεν είχε χρησιμοποιηθεί από το 1917 έως τις τωρινές μέρες του Ομπάμα.

πηγή: INDYMEDIA

Η Λατινική Αμερική μετά τον Τσάβες

Η επόμενη ημέρα για τη Βενεζουέλα και τη Λ. Αμερική μετά το θάνατο του ανθρώπου που τις έβγαλε από την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ

Του Άρη Χατζηστεφάνου Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από τη στιγμή που ο Ούγκο Τσάβες δέχθηκε μια περίεργη επίσκεψη στο κελί τους, στις φυλακές του Γιαρ στη Βενεζουέλα. Ένας νεαρός οδηγός λεωφορείου ζήτησε να το δει και στη συνέχεια ζήτησε άδεια από τη διοίκηση των φυλακών να τον επισκέπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ελάχιστοι άνθρωποι τολμούσαν να μιλούν τότε με ένα κρατούμενο που κατηγορούνταν για προσπάθεια πραξικοπηματικής ανατροπής της κυβέρνησης. Ο Τσάβες είχε ηγηθεί ομάδας νεαρών αξιωματικών που επιχείρησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Κάρλος Αντρε Πέρεζ, όταν αυτός διέταξε τη σφαγή εκατοντάδων διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν για την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του. Ο Νικολάς Μαντούρα θα λάβει τελικά την άδεια να επισκέπτεται τον Τσάβες και από εκείνες τις επισκέψεις θα προκύψει μια ισχυρή φιλία, η οποία σήμερα έρχεται να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική. Ο Μαντούρα από οδηγός λεωφορείου μετατράπηκε γρήγορα σε ένα από τα δυναμικότερα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος της Βενεζουέλας. Όταν ο Τσάβες βρέθηκε τελικά στην προεδρία έγινε υπουργός εξωτερικών και στη συνέχεια αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ήταν λοιπόν τουλάχιστον αναμενόμενο ότι ο Τσάβες θα έδινε το χρίσμα της διαδοχής στον παλιό του φίλο, όταν έγινε πλέον σαφές ότι έχανε τη μάχη με την επάρατη νόσο. Για μια χώρα όμως που αποτέλεσε για χρόνια ένα φάρο για την αριστερή στροφή της λατινικής Αμερικής και η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον, το χρίσμα του προέδρου δεν επαρκεί από μόνο του για να καθορίσει μια ομαλή διαδοχή. Το σύνταγμα προβλέπει τη διεξαγωγή νέων εκλογών σε χρονικό διάστημα που μπορεί να διαρκέσει από 30 έως 90 ημέρες από τη στιγμή που ο πρόεδρος δεν θα είναι σε θέση να κυβερνήσει. Ακόμη όμως και αν κερδίσει την εκλογική μάχη ο Μαντούρα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον έτερο πολιτικό σύμμαχο του προέδρου, Ντιοσντάντο Καμπέλο, ο οποίος προέρχεται από την ομάδα των αξιωματικών που συμμάχησε με τον Τσάβες για την ανατροπή της κυβέρνησης το 1992. Ο Καμπέλο βρίσκεται πολιτικά στον αντίποδα του Mαντούρα παρά το γεγονός ότι αποτελεί και αυτός σάρκα από τη σάρκα του προέδρου της Βενεζουέλας. Ουσιαστικά οι δυο σημαντικότερες προσωπικότητες στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκπροσωπούν και δυο εντελώς διαφορετικές τάσεις που θα μπορούσε να ακολουθήσει το εγχείρημα του Τσάβες και οι οποίες ενυπήρχαν στην προσωπικότητα και την πολιτική ιστορία του. Ο Καμπέλο εκπροσωπεί την τάση της «εθνικιστικής επανάστασης» η οποία στηρίζεται σε σημαντικό βαθμό στο ρόλο του στρατού. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τσάβες οι μισές θέσεις κυβερνητών στις επαρχίες της χώρας πέρασαν, με δημοκρατικές διαδικασίες, σε αξιωματικούς του στρατού οι οποίοι είχαν την στήριξη του προέδρου. Αρκετοί από τους επικριτές του Καμπέλο λοιπόν θεωρούν ότι θα εκμεταλλευτεί τις νέες ισορροπίες και θα επιχειρήσει περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της κυβέρνησης. «Είναι ο Στάλιν της Βενεζουέλας» έλεγε χαρακτηριστικά ο Γερμανός ακαδημαϊκός Χάιν Ντίντριχ, ο οποίος έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα από τους βασικούς θεωρητικούς της διακυβέρνησης Τσάβες. Ο Ντίντριχ προειδοποιεί ότι ο Καμπέλο θα επιχειρήσει να ανατρέψει πολιτικά τους αντιπάλους τους και να απαγκιστρωθεί με κάθε τρόπο από την επιρροή της Κούβας. Αντίθετα ο Μαντούρο εκπροσωπεί την τάση της «σοσιαλιστικής επανάστασης» και διατηρεί στενές και προσωπικές σχέσεις με την κυβέρνηση στην Αβάνα. Για αρκετούς αναλυτές λοιπόν η διακυβέρνηση Μαντούρο θα μπορούσε να οδηγήσει σε εμβάθυνση της προοδευτικής στροφής ενώ η αντικατάστασή του από τον Καμπέλο ίσως οδηγήσει σε απομονωτισμό της Βενεζουέλας. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η παρακαταθήκη του Τσάβες φαίνεται ότι θα ταλαιπωρεί για πολύ ακόμη την προσπάθεια των ΗΠΑ να ανακτήσουν την επιρροή τους σε αυτό που ο πρόεδρος Μονρόε αποκαλούσε «πίσω αυλή» των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Τσάβες αφήνει πίσω του μια ριζικά μεταλλαγμένη Λατινική Αμερική η οποία κινήθηκε δυναμικά προς πιο αριστερές κατευθύνσεις. Ακόμη και το στρατόπεδο της λεγόμενης «μετριοπαθούς» αριστεράς της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και της Γουατεμάλας σπεύδουν τις τελευταίες ημέρες να εκφράσουν τη στήριξή τους στη διακυβέρνηση του Τσάβες μαζί με τους εκπροσώπους της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οι πρόεδροι Χοσέ Μουγίκα της Ουρουγάης και ο Έβο Μοράλες της Βολιβίας βρέθηκαν στο Καράκας στην μεγάλη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε για την εκλογική νίκη του Τσάβες. Η πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντεζ Κίρχνερ ταξίδεψε στην Αβάνα για να δει τον Τσάβες ενώ η Βραζιλία έριξε το πολιτικό της βάρος για να αποτρέψει την εκδήλωση ανατρεπτικών κινήσεων από την αντιπολίτευση όταν πλέον ήταν σαφές ότι ο Τσάβες δεν θα καταφέρει να επανέλθει. Ενδεικτικό, όμως, της επιρροής που είχε ο Τσάβες είναι ότι ακόμη και οι πλέον ορκισμένοι αντίπαλοί του στο εσωτερικό της Βενεζουέλας ένιωσαν την ανάγκη να αντιγράψουν στοιχεία της πολιτικής του για να επιβιώσουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο βασικός του αντίπαλος στις τελευταίες εκλογές αν και προέρχεται από το χώρο της άκρας δεξιάς παρουσιάστηκε στους ψηφοφόρους σαν μετενσάρκωση μετριοπαθών αριστερών ηγετών όπως ο Λούλα στη Βραζιλία. Ο Ενρίκε Καπρίλες υποσχέθηκε να διατηρήσει τα κοινωνικά προγράμματα που δημιούργησε ο Τσάβες μεταφέροντας ένα μεγάλο ποσοστό των εσόδων από το πετρέλαιο στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Τουλάχιστον τρία εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν δωρεάν ή πολύ φτηνή κατοικία χάρη σε αυτά τα προγράμματα ενώ εκατομμύρια παιδιά απέκτησαν πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση. Παρά τις τάσεις αυταρχισμού που εμφάνισε, ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια της διακυβέρνησή του, ο Τσάβες αποτέλεσε για τουλάχιστον μια δεκαετία ένα πρότυπο στη μάχη κατά του νεοφιλελευθερισμού, που είχε επικρατήσει για δεκαετίες στη λατινική Αμερική. Οι πολιτικοί που ακολούθησαν το παράδειγμά του, στην εθνικοποίηση επιχειρήσεων και στην αναδιανομή εισοδήματος προς τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, κατάφεραν να ανασύρουν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια. Σε μια περιοχή του πλανήτη όπου είδε τους περισσότερους προέδρους της Κόκα Κόλα να καταλαμβάνουν τον προεδρικό θώκο, η εικόνα του Τσάβες θα κατατρύχει για χρόνια την Ουάσινγκτον και τους συμμάχους της στην περιοχή. Πηγή: info-war

Γερμανοί πρώην νεοναζί : «Μην κάνετε τα δικά μας λάθη»

«Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από σας». Για να αντιμετωπίσει την «επιστράτευση» νέων μελών από τους νεοναζί η πόλη Σβέρτε στην Ομοσπονδιακή Γερμανία καθιέρωσε, όπως μεταδίδει η ελληνόφωνη υπηρεσία της γερμανικής Deutsche Welle, μία μέρα πρόληψης κατά του νεοναζισμού, ειδικά για νέους.

Πρώην νεοναζί επισκέφτηκαν σχολεία και μίλησαν σε μαθητές για την προσωπική τους ιστορία, ζητώντας από τα παιδιά να μην κάνουν τα δικά τους λάθη, να μην γίνουν μισάνθρωποι και όργανα στα χέρια αδίστακτων εχθρών του πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Ο Ζάσα δεν θέλει αποκαλύψει το πραγματικό του όνομα. 20 χρόνια μετά την αποχώρησή του από γερμανικές οργανώσεις νεοναζί αισθάνεται ακόμα ότι απειλείται. Την Ημέρα Πρόληψης κατά των Νεοναζί μίλησε σε μαθητές της πρώτης Λυκείου σε σχολείο της πόλης Σβέρτε κοντά στο Ντόρτμουντ στη Ρηνανία-Βεστφαλία.

«Περνούσα όλη μου τη μέρα κάνοντας κόλαση τις ζωές των άλλων. Αυτό μου έδινε ένα αίσθημα ικανοποίησης. Με κάθε νέο θύμα αισθανόμουν και πιο σημαντικός», εξήγησε. Δεν το εξέπληξε η ετοιμότητα για προσφυγή στη βία

 Οι δολοφονίες Τούρκων (και ενός Ελληνα) μεταναστών από την ακροδεξιά τρομοκρατική οργάνωση NSU τον συγκλόνισε. Δεν τον εξέπληξε όμως η ετοιμότητα ενός τμήματος της γερμανικής νεολαίας για προσφυγή στη βία. Ο ίδιος διηγείται ότι όταν ήταν 19 ετών δολοφόνησε έναν άστεγο μαζί με ένα φίλο του. Ήταν σε κατάσταση μέθης και έτσι μετά από ένα χρόνο προσωρινής κράτησης καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης με αναστολή και εξαψήφιο χρηματικό πρόστιμο. «Η πραγματική μου τιμωρία δεν ήταν η φυλακή ή το πρόστιμο. Ήταν οι εφιάλτες και η σκέψη ότι είσαι δολοφόνος. Αυτή είναι η τιμωρία μου, η οποία ήταν όμως δίκαιη» λέει.

Οι Γερμανοί νεοναζί αναζητούν συνεχώς ανιστόρητους και αφελείς νέους που θα ασπαστούν την ιδεολογία τους Ο Ζάσα συνειδητοποίησε στη φυλακή το σφάλμα του. Κατέφερε να αποχωρήσει από τους κόλπους των νεοναζί με τη βοήθεια της οικογένειάς του. Δέχθηκε πολλές απειλές ιδίως όταν αποφάσισε να κινητοποιηθεί με κάθε τρόπο κατά της ακροδεξιάς. Σε αυτό το πλαίσιο, αποφάσισε να λάβει μέρος σε εκδηλώσεις κατά της ακροδεξιάς βίας, όπως στη σειρά αντιναζιστικών ομιλιών που οργάνωσε το σχολείο του Σβέρτε.

Στους μαθητές είπε ότι δεν θα πρέπει να υποτιμούν τους κινδύνους μιας και οι νεοναζί αναζητούν συνεχώς νέα μέλη. Και ολοκλήρωσε τη διήγησή του με μια ρεαλιστική, όσο και σκληρή, προειδοποίηση: «Είμαι της άποψης ότι όλα όσα μου συνέβησαν θα μπορούσαν να συμβούν στον καθένα από σας. Ακόμη και κι αν εσείς τώρα δεν μπορείτε να το φανταστείτε…».

 http://www.tovima.gr/world/article/?aid=496543

14 Νοεμβρίου : Πανευρωπαϊκή Απεργία! Κινητοποίηση ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ την Τετάρτη στην Λευκωσία!

  Διαμαρτυρία κατά της Τρόικας και του μνημονίου, έξω από το Υπουργείο Οικονομικών στην Λευκωσία την Τετάρτη η ώρα 2:00μ.μ.

Την συγκεκριμένη μέρα πραγματοποιείται Πανευρωπαϊκή Γενική Απεργεία κατά της Τρόικας και των μέτρων λιτότητας.

https://www.facebook.com/events/500418443315506/

Συμμαχία Ενάντια στο Μνημόνιο ★ Λευκωσία, Κύπρος

———–

Troika ve tasarruf tedbirlerine karşı protesto, Çarşamba günü saat 14:00’te, Lefkoşa Maliye Bakanlığı önünde.

Eşzamanlı olarak Troika ve tasarruf tedbirlerine karşı Avrupa Genel Grevi.
https://www.facebook.com/events/500418443315506/

Tasarruf tedbirlerine karşı koalisyon ★ Λευκωσία, Κύπρος

———–

Demonstration against Troika and their Memorandum, outside the Ministry of Finance in Nicosia, this Wednesday at 2:00pm.

On the specific day, the Pan-European General Strike is taking place, against Troika and the cuts.
https://www.facebook.com/events/500418443315506/

Alliance Against the Memorandum ★ Nicosia, Cyprus

Στις άλλες χώρες

Με τρίωρη στάση εργασίας, από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3.00 το απόγευμα και συλλαλητήριο στις 1.30 μετά το μεσημέρι στην πλατεία Κλαυθμώνος, συμμετέχει αύριο η ΑΔΕΔΥ στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση κατά των πολιτικών λιτότητας.Οι κινητοποιήσεις οργανώνονται μετά από απόφαση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και θα πραγματοποιηθούν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Στην Ισπανία και την Πορτογαλία έχει εξαγγελθεί 24ωρη γενική απεργία, ενώ στάσεις εργασίας και συλλαλητήρια θα πραγματοποιηθούν στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ιταλία, η GGIL διοργανώνει τετράωρη στάση εργασίας και διαδηλώσεις.

Στη Γαλλία οι CGT, CFDT και FO έχουν προγραμματίσει 25 διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Η DGB Γερμανίας θα πραγματοποιήσει, το μεσημέρι της Τετάρτης, συλλαλητήριο στο Βερολίνο, ενώ έχει αναρτήσει και σημαίες της ΓΣΕΕ στα κεντρικά γραφεία της γερμανικής συνομοσπονδίας.

Ανάλογες δράσεις θα γίνουν και στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ολλανδία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Σλοβενία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία.

Στην Αυστρία, η αυστριακή συνομοσπονδία έχει εκδώσει καρτ-ποστάλ με τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες», οι οποίες θα διανεμηθούν στους πολίτες, ενώ έχει αναρτήσει και στο διαδίκτυο διακήρυξη συμπαράστασης για τους Έλληνες, Ισπανούς και Ιταλούς εργαζόμενους.

«Όσοι σπέρνουν λιτότητα θα θερίσουν ύφεση» τονίζει, σε δήλωσή της, η γενική γραμματέας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, Μπερναντέτ Σεγκόλ και προσθέτει ότι «οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να ακούσουν την οργή των ανθρώπων που βγαίνουν στους δρόμους».

Εξάλλου, οι Νέοι Συνδικαλιστές της Νότιας Ευρώπης προχώρησαν, μετά από πρωτοβουλία της ΓΣΕΕ, στη δημοσίευση ενός κοινού μανιφέστου κατά των πολιτικών που εφαρμόζονται και έχουν σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη σε υψηλά επίπεδα της ανεργίας μεταξύ των νέων. Στη διακήρυξή τους, οι νέοι συνδικαλιστές ζητούν να προστατευθεί το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο το οποίο διασφάλιζε στις μεταπολεμικές γενεές τα πλεονεκτήματα του κράτους πρόνοιας και της ειρήνης. Η ανεργία των νέων στην Ελλάδα έχει φθάσει το 55,6%, στην Ισπανία το 54%, στην Πορτογαλία το 37,4%, στην Ιταλία το 35% και στην Κύπρο το 27%.

Από τον νεοφιλελευθερισμό στον φασισμό

περιοδικό Κόκκινο, τεύχος 52, Απρίλιος 2012

Η απόφαση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων να ιδρύσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα σηματοδότησε την είσοδο της χώρας σε μια νέα πολιτική περίοδο. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στους χώρους της κριτικής αντιπολίτευσης ότι βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία επέκτασης της φαιάς πανούκλας. Ο όρος του «εκφασισμού» και οι αναφορές στη δημοκρατία της Βαϊμάρης έχουν εγκατασταθεί πλέον στο λεξιλόγιο και τις αναλύσεις της Αριστεράς.
Ωστόσο, ο εκφασισμός εμφανίζεται, στις αναφορές της Αριστεράς, ως μια ιστορία παράλληλη προς την ιστορία της οικονομικής κρίσης, χωρίς οργανική σχέση με αυτήν. Παραδείγματος χάρη, η ανάδειξη του ζητήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης εμφανίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προεκλογικός ελιγμός των κομμάτων εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την ιδρυτική πράξη προσχώρησης όλων των καθεστωτικών δυνάμεων σε μια νέα δυναμική πρόταση πολιτικής ηγεμονίας, την πρόταση του φασισμού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη.

Η μοριακή αντεπανάσταση των ηττημένων της Αγοράς

Στη διάρκεια των ετών 1995-2008 -τα οποία, σε αντίθεση με όσα λέγονται, ήταν περίοδος οικονομικής ανόδου του ελληνικού καπιταλισμού (βλ. στις ετήσιες εκθέσεις του ΙΝΕ ΓΣΕΕ)- πραγματοποιήθηκε μια «μοριακή» αντεπανάσταση του ελληνικού συντηρητισμού. «Μοριακή», επειδή συντελέστηκε στην κλίμακα των ατόμων και των οικογενειών, σιωπηλά και υπόγεια, πριν τα αποτελέσματά της να εμφανιστούν στην πολιτική σκηνή.
Η ανάπτυξη της μοριακής αντεπανάστασης σχετίζεται με την πορεία του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα: Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ο νεοφιλελευθερισμός κυριάρχησε και εγκατέστησε το γυμνό συμφέρον του χρήματος, τον ανταγωνισμό και το ατομικό συμφέρον ως προϋπόθεση της συλλογικής ευημερίας, στη θέση της ιδεολογίας της κοινωνικής αλληλεγγύης και του κοινωνικού κράτους. Ως αποτέλεσμα, στην εποχή της ακμής του νεοφιλελευθερισμού, η κοινωνικοποίηση των ατόμων πραγματοποιόταν μέσα από την Αγορά: Κάθε άτομο, με τα εφόδια που απέκτησε ριχνόταν στην αρένα των αγορών για να αξιοποιήσει το προσωπικό του «κεφάλαιο» (την ατομική του περιουσία και το «ανθρώπινο κεφάλαιό» του, τις προσωπικές του ικανότητες και φιλοδοξίες). Τα άτομα εντάσσονταν στην κοινωνία με βασική αναφορά στην ιδιότητα του κατόχου κεφαλαίου, σε έναν κόσμο όπου όλοι εμφανίζονται ως επενδυτές που πρέπει να αξιοποιήσουν το κεφάλαιό τους: άλλοι πρέπει να αξιοποιήσουν το υλικό κεφάλαιό τους, άλλοι το «ανθρώπινο κεφάλαιό» τους που συνίσταται στις ικανότητές τους προς εργασία, τις γνώσεις και τις δεξιότητες στις οποίες «επένδυσαν».
Μάλιστα, ο νεοφιλελευθερισμός ισχυρίστηκε ότι από την επιδίωξη του μερικού, ατομικού, ιδιαίτερου συμφέροντος θα προκύψει η γενική ευημερία. Με άλλα λόγια, ήταν μια ηγεμονική πολιτική πρόταση αφού κατόρθωνε να πείθει ότι το ιδιοτελές συμφέρον της επιχειρηματικής τάξης μετουσιώνεται τελικά σε γενικό συμφέρον.
Αυτό ήταν το ισχυρό σημείο του στα πρώτα έτη της κυριαρχίας του, αλλά και το αδύναμο σημείο του όταν οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες που αναπτύχθηκαν εξαιτίας του, κατέστησαν φανερό ότι δεν ήταν μια πολιτική γενικής ευημερίας αλλά μια πολιτική ευημερίας για την άρχουσα τάξη, τους συμμάχους της στη μικροαστική τάξη και κάποια στηρίγματά της στις εργαζόμενες τάξεις.
Η συντηρητική μοριακή αντεπανάσταση στα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» είχε ως σταθερή υλική βάση τη μόνιμη διάψευση της υπόσχεσης του νεοφιλελευθερισμού ότι θα οδηγούσε σε γενική άνοδο της ευημερίας: Είναι δυσβάσταχτο να σε συνδέει με τους άλλους μόνο η αγορά, δηλαδή το γυμνό ατομικό συμφέρον, όταν είσαι ένας από αυτούς που έχασαν στο παιχνίδι της. Η κυριαρχία του απόλυτου ατομικισμού έγινε αφόρητη για τους «ηττημένους της αγοράς». Από αυτή την τραυματική κοινωνικοποίηση απορρέει η επιστροφή «σε παλιούς χάρτες που καθοδηγούσαν τα άτομα στην ατομική και συλλογική τους ζωή» (κατά την έκφραση του Hobsbawm). Αφού οι ιδεολογίες αλληλεγγύης της Αριστεράς είχαν απαξιωθεί, δεν απέμεναν πολλές επιλογές πέρα από τα γνώριμα και ασφαλή τοπία της θρησκείας που προσφέρει παρηγοριά, του Εέθνους και του αθλητισμού που προσφέρουν ταυτότητα, της οικογένειας, του στρατού και της αστυνομίας που προσφέρουν ασφάλεια. Μοιραία αναβίωσαν τότε οι πιο αντιδραστικές συλλογικές ιδεολογίες.
Η Νέα Δημοκρατία εκπροσώπησε προνομιακά αυτό τον κόσμο, τους «ηττημένους της αγοράς» – και μεμιάς απέκτησε λαϊκή συντηρητική βάση που την οδήγησε στην κυβέρνηση το 2004. Αν όμως η ΝΔ ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπος του νέου ελληνικού συντηρητισμού, ο αυθεντικός εκφραστής του ήταν το ΛΑΟΣ.

Ο φιλελευθερισμός των νικητών της αγοράς

Ο όρος του φιλελευθερισμού, στη θεωρία τουλάχιστον, δεν περιορίζεται στο πεδίο της οικονομίας, αλλά προσδιορίζει και μια πολιτική κατεύθυνση που ευνοεί την αλλαγή και τη μεταρρύθμιση, την προστασία των πολιτικών ελευθεριών, την ισότητα και την ανοχή των αντίθετων απόψεων, την αποδέσμευση από τον ακραίο εθνικισμό και το ρατσισμό.
Από τη στιγμή που η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού μπήκε σε ηγεμονική κρίση, ο πολιτικός φιλελευθερισμός επιχείρησε να αποτελέσει την εναλλακτική λύση στον ανερχόμενο νέο ελληνικό συντηρητισμό αντιπαραθέτοντας τις δικές του αξίες (αγορά, ατομικά δικαιώματα, ισότητα ευκαιριών, ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών).
Η υλική βάση για τον πολιτικό φιλελευθερισμό στην Ελλάδα ήταν οι ίδιες οι επιδόσεις του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού: Διότι, εκτός από αυτούς που αναγνώριζαν εαυτούς ως «ηττημένους της αγοράς», υπάρχουν και αυτοί που αναγνώριζαν τον εαυτό τους ως «νικητές της αγοράς». Ήταν αυτοί που ρίχτηκαν στο παιχνίδι του ανταγωνισμού και κέρδισαν μια άνετη, εύπορη ή έστω ανεκτή, από υλική άποψη, ζωή, στην οποία η διακινδύνευση και η ανασφάλεια επιβραβεύονται με την επαγγελματική επιτυχία και την κοινωνική άνοδο. Μοιραία, ευρέα μικροαστικά στρώματα έτειναν αυθόρμητα στην υιοθέτηση της ιδεολογίας και των αξιών του νεοφιλελευθερισμού, διότι αυτές αντιστοιχούσαν πλέον στην υλική υπόσταση της ύπαρξής τους. Αναπαραγόταν έτσι η υλική βάση της κοινωνικής συμμαχίας μεταξύ των σύγχρονων επιχειρηματικών μερίδων με μεσαία και ανώτερα μικροαστικά στρώματα που αναγνώριζαν τον εαυτό τους ως «νικητές της αγοράς».

Η διάδοση της φαιάς πανούκλας

Μετά τη διάψευση των υποσχέσεων της εσωτερικής υποτίμησης, που βρίσκεται σε απόλυτη αποτυχία, αυξανόμενα τμήματα των μικροαστικών μερίδων που προηγουμένως αναγνώριζαν τον εαυτό τους ως νικητές της αγοράς, διαπιστώνουν ότι «στο τέλος της ημέρας» βρίσκονται στην πλευρά των χαμένων.
Για το λόγο αυτό, η πολιτική των Mνημονίων και της εσωτερικής υποτίμησης οδηγεί σε διάρρηξη των κοινωνικών συμμαχιών της προηγούμενης περιόδου και απαξιώνει την ηγεμονική, μέχρι πρότινος, πρόταση του νεοφιλελευθερισμού. Οι μόνοι νικητές της αγοράς που απομένουν πια είναι το σύμπλεγμα του μεγάλου κεφαλαίου με τις τράπεζες.
Προκύπτει από αυτά μια κρίση πολιτικής ηγεμονίας της άρχουσας τάξης, η οποία δεν κατορθώνει πια να διασώσει την συμμαχία της με μεγάλες μερίδες της μικροαστικής τάξης στη βάση του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Η αστική τάξη δεν φαίνεται ικανή να επιβάλει την ηγεμονία της και να συνενώσει υπό την αιγίδα της ούτε τις συμμαχικές προς αυτήν μερίδες της μικροαστικής τάξης ούτε τις μερίδες των εργαζόμενων τάξεων που τη στήριζαν, κάνοντας χρήση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, της νεοφιλελεύθερης υπόσχεσης περί γενικής ευημερίας υπό την προϋπόθεση της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας κ.λπ. Πρόκειται για μια κρίση της άρχουσας ιδεολογίας, η οποία έχει εκπέσει στη συνείδηση των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η λειτουργία, όμως, αυτής της ιδεολογίας είναι να αναπαράγει την υποτέλεια των υποτελών τάξεων. Στο σημείο αυτό ανοίγεται μια διπλή δυνατότητα: της διεκδίκησης της εξουσίας από τις υποτελείς τάξεις ή της υπαγωγής τους σε έναν νέο ηγεμονικό σχέδιο της άρχουσας τάξης.
Η ηγεμονική αδυναμία παίρνει, επιπλέον, τη μορφή της ρήξης του δεσμού εκπροσωπούντες-εκπροσωπούμενοι, δηλαδή τη μορφή μιας κρίσης κομματικής εκπροσώπησης.
Τι απομένει, λοιπόν, στο άρχον συγκρότημα; Ποιο ηγεμονικό σχέδιο; Αυτή τη στιγμή ο ανερχόμενος φασισμός είναι η μοναδική ηγεμονική πρόταση στον ορίζοντα της εξουσίας. Είναι ήδη φανερό ότι η φασιστική πρόταση μπορεί να συνενώσει σε μια νέα ταξική συμμαχία που θα στηρίζεται στο μίσος για το μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της καταδίωξης των αδυνάμων, μια σειρά κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους, δημοσιογράφους, έως τους άνεργους και τους εξαθλιωμένους συνταξιούχους, τα φασίζοντα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους θρησκόληπτους και τους μπράβους, και τόσους άλλους.
Η πορεία του άρχοντος συγκροτήματος προς το φασισμό έχει ήδη αρχίσει: Η απόφαση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων να ιδρύσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών είναι η ιδρυτική πράξη προσχώρησης όλων των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Είναι η προσχώρηση σε ένα ηγεμονικό πολιτικό σχέδιο που φαίνεται, σήμερα, ως το μόνο αποτελεσματικό για την άρχουσα τάξη και τους συμμάχους της. Η προσχώρηση αυτή συνοδεύεται με την εγκατάλειψη του πολιτικού φιλελευθερισμού. Οι πρώην φιλελεύθεροι «διανοούμενοι» και δημοσιογράφοι, το ιδεολογικό προσωπικό της ισχυρής Ελλάδας του νεοφιλελευθερισμού, συντάσσονται στις γραμμές του φασισμού και ως νέοι Γκέμπελς ασκούν την τέχνη της αντιστροφής: Για να αποκρύψουν τον φασισμό που οι ίδιοι έχουν αφομοιώσει, οι νεοφιλελεύθεροι που έγιναν φασίστες, καταγγέλλουν την Αριστερά σαν αντιδημοκρατική δύναμη.
Εάν ισχύουν αυτά, μοιραία, το μοναδικό εμπόδιο που μπορεί να συναντήσει στο δρόμο της η διαδικασία του εκφασισμού θα είναι στο εξής η Αριστερά και οι άλλες αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Με ποιο ηγεμονικό σχέδιο, άραγε, θα μπορέσουμε να τους σταματήσουμε; Με ποιες συμμαχίες; Με τι μέσα; Αυτό δεν μπορούμε να το δούμε με ευκρίνεια προς το παρόν. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο δρόμος του φασισμού προς την εξουσία δεν θα είναι βασιλικός.

κεϊνσιανός

Το Ισραηλινό Απαρτχάιντ συλλαμβάνει δεκάδες διεθνείς αλληλέγγυους στο αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ και το Κυπριακό κράτος υποδέχεται τον Ισραηλινο ΥΠΕΞ

Δεκάδες διεθνείς αλληλέγγυοι/ες έχουν συλληφθεί στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ καθώς καταφθάνουν για την πρωτοβουλία «Καλωσήρθατε στην Παλαιστίνη 2012» γνωστή και ως Fly-tilla 2.

Τουλάχιστον 30 από τους συλληφθέντες είναι από τη Γαλλία, ενώ επίσης αναφέρονται συλληφθέντες από Ισπανία, Πορτογαλία, Καναδά και Ιταλία. Επίσης έχουν συλληφθεί Ισραηλινοί αλληλέγγυοι που έσπευσαν στο αεροδρόμιο.

Πολλοί άλλοι/ες έχουν εμποδιστεί να ταξιδέψουν ήδη από τις προηγούμενες μέρες σε μια συνεργασία αερογραμμών και ισραηλινών αρχών. Διάφορες εταιρίες ειδοποίησαν επιβάτες για ακύρωση των κρατήσεών τους μετά από διαταγές των ισραηλινών αρχών (διαταγές που περιλαμβάνουν ψέματα και δυσφήμηση). Η Lufthansa ακύρωσε κρατήσεις για την πτήση της Κυριακής, παρότι κάποιες από αυτές δεν σχετίζονταν καν με την Πρωτοβουλία Καλωσήρθατε στην Παλαιστίνη.

Η είδηση βρίσκεται σε εξέλιξη.

ΠΗΓΗ

‘Αλλες φωτογραφίες:

http://www.flickr.com/photos/activestills/7079430475/in/photostream/

http://www.flickr.com/photos/activestills/6933379998/in/photostream/

http://www.flickr.com/photos/activestills/7080156231/in/photostream/

* Αθήνα 12/02: Κολασμένοι αγάλλονται…

H επίκληση ηθικών αξιών και ιδανικών αποτελεί την έσχατη λογική κίνηση από πλευράς κράτους και συνοδοιπόρων να κρατηθούν στη ζωή. Όταν η κατάσταση βαίνει εκτός ορίων, όταν η καταστολή αδυνατεί να κατευνάσει την λαϊκή οργή, όταν ο μπάτσος κοιτά σαστισμένος, όταν οι οδομαχίες μαίνονται και πληθαίνουν, τότε ως ευέλικτος παίκτης που είσαι οφείλεις να ποντάρεις αλλού. Σε άλλες εμβέλειες και επίπεδα. Όταν η Αθήνα πυρπολείται κατά συρροή από κόσμο που επιθυμεί την εδώ και τώρα έξοδο του από την επικρατούσα κρίση πραγμάτων , τότε τα media  επικαλούνται την εγνωσμένη αξία των κτηρίων και την πολιτιστική τους κληρονομιά. Επιχειρούν   να συγκινήσουν  μια κοινή γνώμη της οποίας τις συνειδήσεις πουλούν  και αγοράζουν νυχθημερόν  στα reality shows και τα δελτία ειδήσεων, στους δείκτες των χρηματιστηρίων και στα εκλογικά debate.

Την επικύρωση του δευτέρου μνημονίου από την ελληνική βουλή στις 12/02 ακολούθησε η κατά συρροή πυρπόληση δεκάδων κτηρίων στο κέντρο της Αθήνας, γεγονός που έφερε τα media για ακόμη μια φορά σε ρόλο’ κριτή’  και καταμετρητή της λαϊκής αντίδρασης. ‘Ο χάρτης της καταστροφής’ που αναρτήθηκε αστραπιαία στο in.gr, οι φερόμενες ως   «… ώρες εκτροπής» που κατά την Καθημερινή, έδωσαν την ευκαιρία σε μία μικρή ομάδα  «γνωστών – αγνώστων … να μουτζουρώσουν» την ειρηνική διαμαρτυρία των πολιτών, ακόμη και η αναφορά σε 40 τόνους σπασμένου μαρμάρου και πέτρας,  αποτελούν στιγμές ενός πολέμου εντυπώσεων κατά τον οποίο η κοινή γνώμη καλείται να αναγνωρίσει τα επεισόδια ως εκδηλώσεις ωμής βίας, που καμία σχέση δεν έχουν με τον αγνό της χαρακτήρα και τις ειρηνικές της προθέσεις. Στο όνομα της φιλελεύθερης λογικής του ‘καθωσπρεπισμού’ και του  ‘ορθού λόγου’  η κοινωνία καλείται να επαναφέρει την τάξη αποκηρύσσοντας την δράση εκείνων που αψηφούν τα πλαίσια του νόμου. Η αποκατάσταση της σχέσης υπηκόου κυβέρνησης μέσω ‘μικρο-στρατηγικών διαχωρισμού’ του τύπου ειρηνικοί διαδηλωτές από την μια και κουκουλοφόροι από την άλλη, ή οι γνωστοί άγνωστοι προβοκάτορες με τα σκοτεινά συμφέροντα, αντηχεί πλέον ως αέναη επανάληψη μιας φρασεολογίας από τα παλιά  που πλέον δεν πουλά και ούτε πιάνει τόπο.

Ο λαός που διαμαρτύρεται έξω από την βουλή την ώρα που υπερψηφίζεται το νέο δάνειο, σίγουρα δεν ανοίγει διαύλους συνομιλίας με την εξουσία ούτε αποπειράται να συγκινήσει κάποια  αντιπροσωπεία βουλευτών έτσι  ώστε να δηλώσει αποχή. Δεν προβάλλει αιτήματα αλλά προτάσσει απαιτήσεις που διαρρηγνύουν τις υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας και τους ηθικούς κώδικες δέουσας συμπεριφοράς. Είναι η σκέψη αυτών που τοποθετούνται απέξω, και επιλέγουν να τα πούνε σε μια άλλη γλώσσα. Είναι η επιθυμία τέλεσης μια τρανταχτής εξόδου που θέλει το θύμα να μετατρέπεται σε  θύτη.

Aneipwtos

* Ανεπιθύμητος ο Νετανιάχου στην Κύπρο Όχι στη συμμαχία με τους δολοφόνους των Παλαιστινίων

Η επίσκεψη του ακροδεξιού πρωθυπουργού του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου στην Κύπρο στις 16 Φεβρουαρίου είναι πρόκληση προς τα δημοκρατικά αισθήματα κάθε δημοκρατικού πολίτη του τόπου μας που δεν ξεχνά ότι τα χέρια του είναι βαμμένα με το αίμα χιλιάδων αθώων Παλαιστινίων.

Η κυβέρνηση του Νετανιάχου και το Ισραηλινό κράτος γενικότερα συνεχίζει να δολοφονεί, να συλλαμβάνει και να βασανίζει αθώους Παλαιστινίους, συνεχίζει τις βίαιες εξώσεις Παλαιστινίων από τα σπίτια τους συνεχίζει τον εποικισμό των παλαιστινιακών εδαφών καθώς και την πολιορκία της Γάζας.

Σήμερα το τρομοκρατικό κράτος του Ισραήλ κλιμακώνει την επιθετικότητα στο Ιράν με την ανοχή και την στήριξη των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μπορεί ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ να θεωρείται στρατηγικά πολύτιμος για τις διεκδικήσεις και των τριών αρχουσών τάξεων και να απολαμβάνει την υποστήριξη των ΗΠΑ καθώς εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς τους στην περιοχή, αλλά αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα σύνορα του Ισραήλ θα επεκταθούν μέχρι την Πάφο και τον Πειραιά. Η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ σημαίνει εμπλοκή στους άγριους ανταγωνισμούς της περιοχής που ανοίγουν την πόρτα για νέους πολέμους και νέα εγκλήματα

Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός που χιλιάδες ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι, Παλαιστίνιοι, Ιρακινοί, Σύριοι και άλλοι πολιορκούσαμε την Ισραηλινή και την Αμερικάνικη πρεσβεία με το σύνθημα όχι άλλο αίμα για το πετρέλαιο εκφράζοντας την αντίθεση μας στην επιδρομή των Αμερικανών και των Συμμάχων τους στο Ιράκ στο Αφγανιστάν ή την εισβολή των ισραηλινών στο Λίβανο τη Γάζα ή τη Δυτική Όχθη. Ανάμεσα μας ήταν και κάποιοι από αυτούς που θα στρώσουν χαλιά για να υποδεχτούν τον Νετανιάχου και θα του σφίγγουν με χαμόγελα το χέρι.

Δυστυχώς η μυστικοπάθεια που επεκράτησε γύρω από το πρόγραμμα της επίσκεψης Νετανιάχου δεν μας επέτρεψε να διοργανώσουμε μια άλλη υποδοχή αντάξια του εκπροσώπου του κράτους-τρομοκράτη Ισραήλ και σφαγέα των Παλαιστινίων.

Ωστόσο, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι ακτιβιστές μαζί με ακτιβιστές από τις κοινότητες Παλαιστινίων και Σύριων εκφράζουμε την αντίθεση μας για την υποκρισία της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης που για χάριν των αερίων συνάπτουν γεωπολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ.

Το σύνθημα ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ είναι ακόμα πιο επίκαιρο τώρα που τα πετρέλαια ή τα αέρια είναι κυπριακά, ιδιαίτερα σήμερα που στη Μ. Ανατολή οι λαοί εξεγείρονται και ζητούν το δίκιο τους ενώ ο Νετανιάχου απειλεί με νέο αιματοκύλισμα την περιοχή.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ-ΙΣΡΑΗΛ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ιράν – Συρία: Όχι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις

ΟΧΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ

Επικοινωνία: Ντίνος 99698503, Adi 99877387

 

 

* Ελλάδα – Μη λυπάσαι αριστερή μου αγάπη για τα ντουβάρια

«Εντάξει, κάηκαν και κάτι εκατομμύρια μισθοί και συντάξεις χθες, αλλά από όσο ξέρω,

ευτυχώς, δεν ήταν νεο-κλασικά…»

http://www.alterthess.gr/content/mi-lypasai-aristeri-moy-agapi-gia-ta-ntoybaria

Σε παλαιότερα κείμενα είχα τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στην βία, από όπου και αν προέρχεται. Σήμερα δε χρειάζεται να το κάνω. Άλλωστε το σύνολο του αστικού, αλλά και μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου έχει αναλάβει αυτό το καθήκον, προσπερνώντας με ευκολία ότι όσα συνέβησαν, έγιναν στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Βέβαια, όλοι όσοι χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα, στις τηλεοράσεις και τον τύπο, για τις καταστροφές κατά βάση τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων, καφέ μεγάλων αλυσίδων και των προσόψεων δύο κινηματογράφων, το μισό ενδιαφέρον να έδειχναν για τους εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση χάρις στη διετή “σωτηρία”, ίσως να μη φτάναμε ως εδώ. Ορισμένοι δε, έδειξαν τόσο ζήλο στην υπεράσπιση της σημασίας των κτηρίων, που έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος του πολιτισμού και για επελάσεις βαρβάρων. Οι ίδιοι θεωρούν στοιχείο πολιτισμού το μισθό των 490 Ε. Το που βρίσκεται το συμφέρον του καθενός και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται δύσκολα κρύβεται πλέον.

Η παραπλάνηση, η συσκότιση αλλά και η ψευτιά για τα όσα συμβαίνουν, είναι πλέον το μοναδικό εργαλείο που έχουν οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να περισώσουν τα τομάρια τους. Γιατί ο διάλογος με τους πολίτες καταργήθηκε εδώ και καιρό. Ήταν, όπως αποδεικνύεται, αδύνατο να αρθρώσουν πειστικά επιχειρήματα δικαιολόγησης της πολιτικής τους, οπότε προτίμησαν να την επιβάλλουν στεγνά: με εκβιαστικά διλλήματα, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση, με παράκαμψη επανειλημμένα του Συντάγματος, με κατάργηση ακόμα και των εκλογών, αφού είναι καιρό τώρα αντιληπτό σε όλους ότι η παρούσα βουλή δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση να νομοθετεί μνημόνια.

Και πως απάντησαν οι πολίτες σε αυτόν τον επιδεικτικό παραγκωνισμό τους από αποφάσεις που ανατρέπουν τις, ήδη δύσκολες, ζωές τους σε μια μέρα; Μεταξύ άλλων, μαζεύτηκαν μισό εκατομμύριο έξω από τη βουλή και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Παράλογο; Κάηκε και το Costa Boda με τα υπέροχα πανάκριβα υαλικά, πολλά από τα οποία κόστιζαν περισσότερο από τους νέους μισθούς πείνας. Παράλογο; Κάηκαν και πολλές από τις τράπεζες, που θα πάρουν χάρις στο νέο μνημόνιο άλλα 40 δις  για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Παράλογο και αυτό; Αλλά όχι, ενώ η εργατική τάξη της χώρας καταρρέει, τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται από το χάρτη και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη, εμείς θα πρέπει να κλαίμε για τα ντουβάρια ή για τα χαμένα μεροκάματα στα καταστήματα που κάηκαν, σταγόνα στον ωκεανό των ενός, τουλάχιστον, εκατομμυρίου ανέργων.

Βέβαια πολλές διαφωνίες υπάρχουν, ακόμη και στην αριστερά, για το αν το μπάχαλο έγινε από οργανωμένες ομάδες ασφαλιτών, παρακρατικών, χουλιγκάνων, αναρχικών ή αν ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εδώ οφείλω σαν «εξειδικευμένος» ρεπόρτερ Συντάγματος, να μεταφέρω όσα είδα με τα μάτια μου: οι ομάδες που κατέστρεφαν, το έκαναν με την απόλυτη σχεδόν συμφωνία, αλλά και κάλυψη του συγκεντρωμένου κόσμου. Όταν κάποιος με κουκούλα “ξέφευγε” σε κτήρια ή μαγαζιά με τα οποία το πλήθος δεν είχε “προηγούμενα”, η άμεση αποδοκιμασία τον έστελνε στη “σωστή” κατεύθυνση των τραπεζών κ.ο.κ. Ένα πλήθος που αποτελούταν από οικογενειάρχες, συνταξιούχους, καθώς πρέπει κυρίες, ανθρώπους όλων των ηλικιών και ιδεολογιών.

Θα μπορούσε να έχει συμβεί τέτοιο χάος διαφορετικά; Αν ο κόσμος δεν στήριζε το σπάσιμο, θα αποχωρούσε, αφήνοντας όσους επιδίδονταν σε αυτό, εκτεθειμένους στην αστυνομία. Η οποία απέτυχε χθες να εμποδίσει τις καταστροφές για τον ίδιο ακριβώς λόγο: με χιλιάδες ανθρώπους να πλημμυρίζουν κάθε στενό ή λεωφόρο περιμετρικά του Συντάγματος, ήταν αδύνατο να εφαρμόσει την προσφιλή της στρατηγική απομόνωσης των “ταραξιών”, αφού αυτή προϋποθέτει, προκειμένου να εφαρμοστεί, την κύκλωση των εν λόγω ομάδων. Η μαζικότητα και η επιμονή του κόσμου δεν το επέτρεπαν, οπότε τα ΜΑΤ αναλωνόντουσαν σε κατά μέτωπο επιθέσεις με νέα ενισχυμένα χημικά και κρότου λάμψης, που ήταν εύκολο να αποκρουστούν με τα εκατομμύρια κομμάτια πέτρας και μαρμάρου που εκσφενδονιζόντουσαν πάνω τους, όχι μόνο από τους “μάχιμους” αλλά και τον “άμαχο” πληθυσμό. Σε συνδυασμό με την παραμονή του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, αλλά και στις αρχές των Πανεπιστημίου και Σταδίου, η κυκλωτική κίνηση ήταν για ώρες εντελώς αδύνατη. Ώρες μετά, συναντούσες αποκαμωμένες διμοιρίες να κάθονται σε στάσεις λεωφορείου ή πεζούλια, περιτριγυρισμένοι από το σκηνικό του “βομβαρδισμού” που απέτυχαν να ελέγξουν.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη μαζικότητα της χθεσινής πορείας από τα παραπάνω. Τρεις ώρες μετά την αρχή των επεισοδίων στην πλατεία Συντάγματος, όλοι οι δρόμοι περιμετρικά της πλατείας, από το Μεταξουργείο ως το Μοναστηράκι, από τον Ευαγγελισμό ως το Ζάππειο και τη Φιλελλήνων ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Φτάνουν εκατό χιλιάδες άνθρωποι για συμβεί αυτό; Ρητορικό ερώτημα για παπαγαλάκια.

        Εν κατακλείδι, ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ.

του Ηλία Πετράκη

*Τουρκία: 35 κούρδοι χωρικοί νεκροί απο αεροπορική επιδρομή

Τριανταπέντε κούρδοι χωρικοί σκοτώθηκαν σήμερα σε επιδρομή της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας στη νοτιοανατολική Τουρκία, κοντά στα ιρακινά σύνορα, ανακοίνωσε ο δήμαρχος της πόλης.

 

Είκοσι τρία πτώματα έχουν περισυλλεγεί στο χωριό Ορτασού, κοντά στα ιρακινά σύνορα, δήλωσε στο φιλοκουρδικό τηλεοπτικό δίκτυο Roj TV ο Ερτάν Ερίς, μέλος του επαρχιακού συμβουλίου της Σιρνάκ.

 

Το φιλοκουρδικό πρακτορείο ειδήσεων Firat κάνει λόγο για 35 νεκρούς, μεταξύ των οποίων και παιδιά.Σύμφωνα με τον Ερίς, μια ομάδα 35 έως 40 ατόμων, ηλικίας 16 έως 20 ετών, διέσχισαν τα σύνορα κάνοντας λαθρεμπόριο προσθέτοντας ότι υπάρχουν φόβοι πως ο απολογισμός των θυμάτων θα αυξηθεί. Το χιόνι και οι κακές καιρικές συνθήκες καθιστούν δύσκολο τον εντοπισμό των πτωμάτων.

 

Τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη βομβάρδισαν τους χωρικούς εκτιμώντας ότι ήταν αντάρτες του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (ΡΚΚ), πρόσθεσαν πηγές των υπηρεσιών ασφαλείας.